ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြရဲ႕ငရဲခန္းေတြထဲက အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈ ဆိုတာကိုု တဆင့္စကား ေတြက ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသူေတြရဲ႕ေရးသားခ်က္တခ်ိဳ႕ကေန သိရွိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မလုံေလာက္ေသးပါ ဘူး။
ေျပာစရာေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မတူညီတဲ့ ခံစားခဲ႔ရတာေတြကေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါ။ အခု ဒီေဆာင္းပါးကလည္း ကိုယ္ေတြ႔ေတြထဲက မွတ္မိသမွ်ကို မွတ္တမ္းျပဳလိုက္တာပါ။စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြကို စုေဆာင္းၾကတဲ႔အခါ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳသူေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းတင္မႈေတြက လိုအပ္ခ်က္တခုအျဖစ္ ရွိေနမွာပါ။
စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕စစ္ေၾကာေရးစခန္းကို ႀကံဳေတြခဲ႔ရသူေတြက ငရဲခန္းလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ၾကပါတယ္။ ဒီငရဲခန္းထဲကို စတင္ေရာက္တဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၊ အခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊျပည္သာက ဦးပဥၨင္းရဲ႕ေက်ာင္းကို ဝင္ၿပီးစစ္တပ္နဲ႔ဝိုင္း၊ ေက်ာင္းကေန ဦးပဥၨင္းတို႔ကို စတင္ေခၚေဆာင္ေတာ့“ကိစၥရွိလို႔ ခဏလုိက္ခဲ႔ပါ” ။ ဒီစကားေလးပဲ ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကားေပၚ စေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ ေခါင္းကို အဝတ္တခုနဲ႔ စတင္အုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၀မ္းလ်ား ေမွာက္ျဖစ္သြားေတာ့ လူ ၅ ေယာက္က လက္တဘက္ကို တေယာက္စီ၊ ေျခတဘက္ကို တေယာက္စီ၊ ခါးေပၚခြလ်က္ တေယာက္ က ခ်ဳပ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန သူတို႔ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္း ေရၾကည္အိုင္ အထိ ကားေပၚမွာ အဲဒီပံုစံအတိုင္း လိုက္ပါခဲ့ရ တယ္။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အရပ္လို႔ မသိေအာင္ ေခါင္းကို အုပ္ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊျပည္သာမွာ ေနသူတေယာက္ အတြက္ အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္နားေလာက္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းျခင္း လူ ၂ ေယာက္က လက္တဘက္ဆီကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ ေရွ႕မွာ အတားအဆီးမ်ား ရွိေနတဲ့ဟန္နဲ႔ “ေျခေထာက္ေျမႇာက္၊ ေက်ာ္...ေက်ာ္” ဆိုၿပီး ခိုင္းပါတယ္။ ၂ ခု၊ ၃ ခုကို ေက်ာ္ခိုင္းၿပီး “ေခါင္းငံု႔ ေခါင္းငံု႔” ဆိုၿပီး တခါထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ငံု႔ခိုင္း တာမွ သာမန္ေလာက္ ငံု႔႐ံုမဟုတ္ဘဲ ခါးကို တအားညႊတ္ၿပီး ငံု႔ခိုင္းတာပါ။ အဲဒီကေန အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အထဲကို ၀င္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အခန္းက ၄x၂ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ကာရံထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးလံုး ေလး တလံုး ထြန္းထားပါတယ္။ ဖ်ာအၾကမ္းတခ်ပ္ ခင္းထားတာ ေတြ႔တယ္။
အေၾကာက္တရားက မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတယ္။ ေဘးႏွစ္ခန္းေက်ာ္ေလာက္က နာက်င္စြာ ညည္းညဴသံက အေၾကာက္ တရားကို ပိုၿပီး အရွိန္ျမင္႔ေစတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ညရဲ႕အရိပ္ကိုခိုၿပီး အသံမ်ိဳးစံုကို ေပးေနတဲ့ သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံကလည္း အေၾကာက္တရားဆီ စိတ္ကို တြန္းပို႔ေနျပန္တယ္။ အျပင္လမ္းေပၚမွာ အေစာင့္ ကင္းသမားရဲ႕ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ တခါတခါ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္တဲ႔ အေ၀းဆီက နာက်င္သံေတြက ငါ့အလွည့္က်ရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ စိတ္က ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာအမွန္ပါ။ မၾကာဘူး ေသာ့ခေလာက္သံက ငရဲခန္းရဲ႕ တံခါး၀ကို သြားရေတာ့မယ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။
“ထြက္မယ္” ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေပးသံ ၾကားရၿပီး တံခါး၀နားကို တိုးကပ္လိုက္ေတာ့ တေယာက္က ေခါင္းစြပ္တခုနဲ႔ ေခါင္းကို စြပ္လိုက္တယ္။ တေယာက္က လက္ကိုစြဲၿပီး လက္ထိပ္ခတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္“လိုက္ခဲ့”။ ဒီစကားတခြန္းေျပာၿပီး လူကို ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ အခန္းတခန္းထဲ အေရာက္မွာ ထိုင္ခံုတလံုးေပၚ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္မွီမပါ၊ ေဘးလက္တန္း မပါတဲ့ ထိုင္ခံုေလးပါ။ အဲဒီ ထိုင္ခံုေပၚမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့အထိ ထိုင္ခိုင္းထားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုးမွာ လည္း တိတ္ဆိတ္မႈေတြ လႊမ္းမိုးေနတယ္။ တခါတခါ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေျခသံတခ်ိဳ႕သာ ၾကားေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၂ နာရီေလာက္အၾကာမွာ လူ ၂ ေယာက္ေလာက္ လွမ္းလာတဲ႔ ေျခသံေတြက အခန္းနားကို ပိုၿပီးနီးလာတယ္။ အခန္းထဲ ၀င္လာၾကတယ္။ သူစေမးတဲ႔ ေမးခြန္းက “ကဲ ခင္ဗ်ား ဒီေနရာကို ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာတယ္ ထင္သလဲ”။ ဒါ ပထမဦးဆံုး ငရဲခန္းသခင္ရဲ႕ ပဋိသႏၶာရ စကားပါပဲ။
ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြ႔အႀကံဳေတြကေတာ႔ ေဘးက လိုက္လာတဲ႔ ပါးကြက္သားတို႔ရဲ႕ လက္သံေျပာင္တဲ့ ညာေျဖာင့္ လက္သီးလား၊ ဘယ္ေျဖာင့္လက္သီးလား မသိတဲ့ အ႐ိႈက္ထဲ ပစ္သြင္းခံရတဲ့ လက္သီးခ်က္ေတြပါပဲ။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြကို စာဖြဲ႔မျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးရတာေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ စီးရတာေတြဟာ ငရဲခန္း ေရာက္သူတိုင္းအတြက္ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ ခရီးၾကမ္းေတြပါပဲ။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို နင္းေခ်ပစ္တဲ့ အျပဳအမူေတြပါပဲ။
အက်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုသူေရာ ပညာဉာဏ္ျမင့္မားသူေရာ မည္သူမဆို ငရဲခန္းထဲေရာက္ခဲ့ရင္ အထိုးခံ၊ အကန္ခံ လူမဆန္ စြာ ႀကိဳဆိုျခင္းကို ခံရမွာပါပဲ။ သံဃာတပါးအတြက္ အထြဋ္အျမတ္ထား အဆက္အဆံ ခံခဲ့ရတာေတြဟာ ငရဲခန္းထဲေရာက္ ရင္ ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့လို႔ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါေစ၊ ဒီငရဲခန္း ကိုေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတာပါ။ ကာယကံအားျဖင့္ လူမဆန္မႈကိုသာ ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀စီကံအားျဖင္႔လည္း ႐ုန္႔ ရင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက အခန္းထဲ ၀င္လာသူတိုင္းရဲ႕ ႏႈတ္က ေဖာေဖာသီသီ ဒလေဟာ သြန္ခ်ေနတာပါ။
ဦးပဥၨင္း ႀကံဳခဲ့ရတာေတြက သူမ်ားထက္စာရင္ သက္သာတယ္ ဆိုရမွာပါ။ သက္သာတယ္ ဆိုတာေတာင္ တသက္လံုး မေမ့ႏိုင္စရာပါ။ ကိုယ့္ထက္ ဆိုးသူေတြကေတာ့ တစက္ခ်င္းခ်တဲ့ ေရစက္ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳသူေတြရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္ရပ္စကားေတြက ေထာင္ထဲမွာ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားခဲ႔ရတာပါ။
ကဗ်ာဆရာ ကိုၾကည္တင္ဦးဆို ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီးမွ တဖန္ ျပန္လည္ စစ္ေၾကာခံရတာက ျမင္ရသူပါ ေတာက္ေခါက္သံ မဆံုးေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ၿပီး ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ ေမြးရာပါ ပစၥည္းကို အ႐ိုက္ခံရတာ၊ မီးနဲ႔အတို႔ခံရတာေတြဟာ ၾကားရသူေတြ၊ ျမင္ရသူေတြကိုပါ နာက်င္ေစတုန္းပါပဲ။ လူကိုေဇာက္ထိုးဆြဲၿပီး အစစ္ခံရတာလည္း လူေျပာမ်ားတဲ့ ငရဲခန္းထဲက လက္စြမ္းျပမႈပါပဲ။
ငရဲခန္းထဲက အေၾကာင္းေတြဟာ ျပန္မေတြးခ်င္ဆံုး အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္သလို ဘယ္လိုဖ်က္ဖ်က္ စိတ္မွတ္ဉာဏ္ထဲက ဆြဲထုတ္လို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားတန္ေစာင္းထဲက ေၾကး႐ုပ္ႀကီးေတြဟာ ဗိုက္ေတြ ရင္ဘတ္ ေတြမွာ အခ်ိဳင့္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ဖူးမွာပါ။ အင္မတန္ မာေၾကာတဲ႔ ေၾကး႐ုပ္တုအေပၚ သာမန္လက္ကေလးနဲ႔ ပြတ္တာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ ေၾကးသားေတြ ခ်ိဳင္႔သြားရတာကို အထူးအဆန္း ထင္ခဲ႔မိပါေသးတယ္။ အခုျမင္ရတဲ့ လူ တေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းက ဒဏ္ရာေတြျမင္ေတာ့ အဲဒီေၾကး႐ုပ္ေတြထက္ႏုတဲ့ လူသားရဲ႕ အသားေပၚ ထမင္းစား တူ ေလာက္ရွိတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ေန႔ရက္ဆက္တိုက္မပ်က္ အေခါက္ခံရတဲ့ ဦးေခါင္းခြံဟာ ေၾကးမဟုတ္ေတာ့ ရက္ပိုင္း ေလးနဲ႔တင္ ဒဏ္ရာေတြက ေသရြာပါခဲ႔ရတယ္။
ဒါေတြက မေသဘဲ ျပန္လာခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ငရဲခန္းထဲက ဒဏ္ရာေတြကိုသာ ေျပာေနတာပါ။ အသက္ေသၿပီး အစေပ်ာက္ သြားရသူေတြ၊ ဦးေႏွာက္ပ်က္ ႐ူးသြပ္သြားရသူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ငရဲခန္းထဲမွာ မ်ားစြာရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ အခု လူကိုယ္တိုင္ ေျပာျပႏိုင္သူေတြရွိတုန္း မွတ္တမ္းေတြ ရယူထားသင့္ပါတယ္။
ဖက္ဆစ္တုိ႔ရဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအေပၚ ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္မႈဟာ အာဏာငန္းဖမ္းမႈ တခုတည္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ သူတို႔ေတြဘယ္လိုပဲ အာဏာေတြပါ၀ါေတြနဲ႔ ယုတ္မာမႈေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြကို ဖံုးကြယ္ထား ဖံုးကြယ္ထား အမွန္တရား ကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မယ့္ တရားဥပေဒေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္တဲ့အခါ အာဏာ႐ူးတို႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္တဲ့ ႀကိဳးေတြအျဖစ္ ငရဲခန္းထဲ က အံႀကိတ္သံေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြက တာ၀န္ယူပါလိမ့္မယ္။
စစ္ေၾကာေရးခန္းက လြတ္လာသူဟာ (ဘယ္သူမွ မေရာက္ခ်င္တဲ့) ေထာင္ကို ပို႔ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေန႔ညမျပတ္ ခံစားေနရ တဲ့ ဒုကၡက လြတ္ၿပီလို႔ ၀မ္းသာၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြကေတာ့ တရား႐ံုးေရာက္တဲ့အခါ ေထာင္ထဲေနတဲ့အခါေတြမွာ မ်ားစြာေတြ႔ႀကံဳရပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြအတြက္ သီးသန္႔ စာတပုဒ္ ေရးရ မွာပါ။
ငရဲခန္းအေၾကာင္းကိုသာ ေခါင္းစီးပို႔ထားတာမို႔ ေထာင္ထဲက ရက္စက္မႈေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲက ဥပေဒ (jail manual) အရ ေပးရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို သူကိုယ္တိုင္ မလိုက္နာဘဲ ထင္တိုင္းႀကဲခဲ့တာေတြြကိုေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္းမွာ သီးသန္႔ေရးပါမယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာေပၚ တုတ္ခ်က္မ်ားစြာ က်ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ မႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ္လည္း ႀကံဳေတြ႔သူေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနလာခဲ့ရေတာ့ ကို္ယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရသလိုပါပဲ။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက “ယု၀တီတိုက္” ဆိုတာ နာမည္ႀကီး ငရဲခန္းတခုပါပဲ။ ဒီငရဲခန္းကို ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ႔သူရဲ႕ နာၾကည္းသံ အံႀကိတ္သံ ေတာက္ ေခါက္သံေတြဟာ ေထာင္ကလြတ္ေပမယ့္ ၾကားေနရတုန္းပါပဲ။ ေယာက်္ားတေယာက္ကို နာမည္ေခၚတဲ့အခါ ေယာက်္ားထူးသလို “ဗ်ာ” လို႔ထူးရင္ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ “ရွင္” လို႔ ထူးရတယ္။ တေယာက္ခ်င္းစီကိုလည္း နာမည္ႀကီး အႏုပညာသည္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို တပ္ၿပီးေခၚတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦး၊ ခင္သန္းႏု၊ ခိုင္သင္းၾကည္၊ နႏၵာလိႈင္ စတဲ့ နာမည္ ေတြဟာ ေယာက်္ားျဖစ္တဲ့ ယု၀တီတိုက္ေရာက္ အက်ဥ္းသားေတြ အေခၚခံရတဲ့ နာမည္ေတြပါ။ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ အင္မတန္ ရင္းႏွီးတဲ့ ဦးတင္ထြန္းဆို ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔မို႔ သူ႔ကို ေခၚတဲ့နာမည္က ေဒၚျမေလးတဲ့။
နာမည္လွလွေလးေတြရဲ႕ေနာက္က နာမည္နဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ႔ ရက္စက္မႈေတြက ၾကားရသူေတြပါ ႏွိပ္စက္ခံရ သလို ျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။ ေပးထားတဲ႔ နာမည္ေပါင္းစံုကိုၾကည့္ ယု၀တီတဲ့။ လူတေယာက္စီကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြရဲ႕ နာမည္ လွလွေတြ တပ္ေပးတယ္။ နာမည္ေခၚရင္ ရွင္ ထူးရမယ္။ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မွန္ အျပင္ထုတ္ အ႐ိုက္ခံရမယ္။ လက္သည္းခြံေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲက်ိဳးေတြ အုတ္ခဲက်ိဳးေတြ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ ကြင္းျပင္မွာ ေလးဘက္ေထာက္ အေန အထားနဲ႔ ဒူးနဲ႔တံေတာင္ ေထာက္ရမယ္။ ဒူးေရာ တံေတာင္ေရာမွာ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေနတယ္။ ခံရတာ ေသြးသံ တရဲရဲကို ေပးထားတဲ့နာမည္က ဆီမီးခြက္ အကတဲ့။ ယု၀တီတိုက္ထြက္ေတြရဲ႕ တကိုယ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာေတြဟာ ေသရာပါသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္သမိုင္းမွာ ယု၀တီတိုက္ဆိုတာ လူမဆန္ဆံုးေသာ ငရဲခန္းပါပဲ။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ ေဆးကုသဖို႔ သာယာ၀တီေထာင္ကေန အင္းစိန္ေထာင္ကို ျပန္ေရာက္စဥ္က ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္တခုက စိတ္ထဲမွာ အခုထိ ဒဏ္ရာျပင္းစြာ ရေနတဲ့အျဖစ္တခုပါပဲ။ ဘာသာေရးစကား၊ ဘာသာေရးတရား ေျပာဆို ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား(အခု အေမရိကန္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုစိုးသန္း) ကို အသံက်ယ္လို႔ လာေရာက္ဆဲဆိုတဲ့ ၀န္ထမ္း အား ဘာသာေရးအရ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ ကိုစိုးသန္းက ေျပာျပတဲ့အခါ အဲဒီ၀န္ထမ္း ေတာ္ေတာ္ အရွက္ရသြားတယ္။ ဒီကိစၥကို မေက်နပ္လို႔ ဦးပဥၨင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္မႉးႀကီး ႐ံုးခန္းေခၚၿပီး ပညာေပးခံလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ နာၾကည္းစရာ ေကာင္းတယ္။ ဖ႐ုႆ၀ါစာ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားေျပာသူက အမွန္၊ ပီယ၀ါစာ ေျပာသင့္တယ္လို႔ တင္ျပသူက အမွားျဖစ္ၿပီး ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတယ္။ ယု၀တီတိုက္ မရွိေတာ့တာ ဦးပဥၨင္းတို႔အတြက္ ကံေကာင္းတာပဲ။
၂ တိုက္မွာ ေနစဥ္က ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အၿမဲပိတ္ထားတဲ႔ အခန္းတခန္းကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပိတ္ထားတာလဲလို႔ ေဘးအခန္းမွာ ရွိတဲ့ လူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ကေျပာတယ္။ ဒါ ျပစ္ဒဏ္အခန္းတဲ့။ ျပစ္ဒဏ္က်ခံသူေတြကို မိေက်ာင္းတက္ တက္ခိုင္းၿပီး လူႏွစ္ေယာက္က(လူႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မယ္။ ၀န္ထမ္း မဟုတ္ လည္း အာဏာပိုင္ လက္ပါးေစအက်ဥ္းသားလည္း ျဖစ္မယ္) အဆက္မျပတ္ ရိုက္ႏွက္ ေခၚေဆာင္လာတဲ့ ျပစ္ဒဏ္က် အက်ဥ္းသားရဲ႕ဒုကၡကို ျမင္ခဲ့သူတိုင္းက သနားမဆံုး ရွိၾကတယ္။
အလံုပိတ္ထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရက္သတ ၱႏွစ္ပတ္ေလာက္ ပိတ္ထားတယ္။ ပံုစံ ထမင္းဟင္းကို လာေပးခ်ိန္သာ သူ႔ခမ်ာ အလင္းေရာင္ျမင္ရတယ္။ သနားလို႔ ငါးပိေၾကာ္ေလး မုန္႔ေလးသြားမေပးလုိက္နဲ႔၊ ေပးတဲ့သူပါ ျပႆနာအရွာခံရ တယ္။ မသကၤာရင္ ျပစ္ဒဏ္က် အခန္းထဲကို ၀င္ရွာတယ္။ မသကၤာစရာ ငါးပိေၾကာ္၊ ေဆးလိပ္တို ဒါမွမဟုတ္ စားစရာ တခုခုမ်ား ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က်ခံသူလည္း မသက္သာ၊ အနီးအနားက အခန္းေတြကိုလည္း ျပႆနာရွာေတာ့ တယ္။
အဲဒီ ငရဲခန္းကလည္း အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔ (ICRC) ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ICRC ဟာ အက်ဥ္းသားေတြ တကယ္အားကိုးရတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းပါပဲ။
၁၆ ႏွစ္တာကာလမွာ ကဗ်ာစာရြတ္မိလို႔ တိုက္ပိတ္ခံရတာ၊ ဘာသာေရးစကားေျပာလို႔ တိုက္ပိတ္ခံရတာေတြဟာ ဘ၀မွာ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြလို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဟာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ ျပန္လည္ေပၚ လာ တာမို႔ တခုခ်င္းကို တေပါင္းတစည္းတည္းေတာ့ မတင္ျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းသင့္လို႔ ေပၚလာရင္ ေပၚလာ သလို မွတ္တမ္းေတြေရးမွာပါ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း ဘာေၾကာင့္ ႏွိပ္စက္တာလဲဆိုတဲ့ အေျဖကို စာဖတ္သူလည္း ထုတ္ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
| < Prev | Next > |
|---|
