သမိုင္းနိဂံုး ခ်ဳပ္ၿပီေလာဟု ေျပာဆိုလာခဲ့ သည္မွာပင္ ႏွစ္ (၂၀) နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ။ ထိုအခါ ၾကျပန္ေတာ့လည္း လမ္းဆံုးလ်င္ ရြာေတြ႕မည္ ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုကို မဆီမဆိုင္ ေတြးမိကာ ၿပံဳးမိေသးသည္။
မည္သိုပင္ျဖစ္ေစ ... ကမၻာႀကီးမွာ ရြာႀကီးတရြာအသြင္ေဆာင္လာသည္ကိုေတာ့ လူအမ်ားလက္ခံ လာၾကရ ၏။ သို႔ေသာ္ဤကိစၥသည္ပင္ ႁခြင္းခ်က္မ်ားရွိေနသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္၊ ဆက္သြယ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္သာ ရြာႀကီးတရြာအျဖစ္ ရည္ၫႊန္းေျပာဆိုလို႔ ရေကာင္း ေသာ္ျငားလည္း အမ်ိဳးသားေရး၊ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႉ ကိစၥရပ္မ်ားမွာမူ(၂၀)ရာစုထက္ပင္ ပိုမိုထင္းျပက္ လာေနသေလာဟု ယူဆရဟန္ ရွိ၏။ ကမၻာ့ရြာျပဳမႈေၾကာင့္ မိမိတို႔၏အမ်ိဳးသား၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ပိုမို က်စ္လ်စ္ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ေရး ႀကိဳးပမ္းမွဳမ်ားမွာ(၂၀)ရာစုထက္ပင္ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာေနၿပီလားဟုသံသယ ျဖစ္မိသည္။
သည္လိုအေျခအေနမ်ားေအာက္၌ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို သည္အတိုင္းမထုပ္မပိုးဘဲ တင္ပို႔လို႔မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့။ အထူးသျဖင့္ ပံုႏွိပ္သတင္းတင္ပို႔မႈလုပ္ငန္းမ်ားမွာ အသံျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အင္တာနက္ျဖင့္ ေသာ္ လည္းေကာင္း သတင္းပို႔မႈလုပ္ငန္းေလာက္ မျမန္ဆန္ႏိုင္၊ မက်ယ္ျပန္႔ႏိုင္ေတာ့။
ထိုအခါ ယင္းပံုႏွိပ္သတင္း ေဖာ္ျပမႈနယ္ပယ္တြင္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို လူေတြသည္းခံၿပီး ေစာင့္ ဖတ္ ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ သတင္းပို႔မွဳပံုသ႑ာန္သစ္ကို တီထြင္လာၾကရ၏။သတင္းကိုသတင္းသက္သက္ အေနႏွင့္ မတင္ပို႔ေတာ့ဘဲ ရသေႏွာသည့္သတင္းပို႔မွဳစနစ္ကို သံုးစြဲလာၾကရ၏။ ထိုအခါ သတင္းနည္းပညာ နယ္ပယ္၌ သတင္းတင္ျပမႈ နည္းပညာသစ္ဟူ၍ေပၚေပါက္လာရ၏။
သတင္းတင္ျပမႈနည္းပညာသစ္ကို ရသႏွင့္တြဲဖက္အသံုးျပဳေသာအခါ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳအစရွိသည့္ စာေပ ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ျဖစ္လာႏိုင္၏။ ျဖစ္လာသည္လည္းရွိ၏။ ဤအျမင္၊ ဤအယူအဆ အတြက္ က်ေနာ့္မွာ သက္ေသျပစရာ ျမန္မာ၀တၳဳတပုဒ္ရွိပါသည္။ ယင္း၀တၳဳမွာ“ခင္ခင္ထူး”၏ “၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုး တန္းထိုးလို႔ႀကိဳမယ္”၀တၳဳျဖစ္ေလသည္။
* * * *
ဤ၀တၳဳတြင္ အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ ၿဖံဳဘူး ရြာသူ ခင္ေႏွာင္း ၊ တရြာတည္းသူ မဖူးငံု ၊ ခင္ေႏွာင္း ၏ အစ္ကို ခ်စ္ခင္ ၊ ခင္ေႏွာင္းႏွင့္ခ်စ္ႀကိဳက္သူ ထန္းေတာရြာသား က်ီးညိဳ ၊ တိရစၧာန္ေဆးကု ဆရာ၀န္ေလး ကိုသိန္းဒန္ တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ၀တၳဳ၏အစပိုင္းတြင္ ခင္ေႏွာင္းတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏စရိုက္ကို စာမ်က္ႏွာ အေတာ္မ်ားမ်ားအထိဖြဲ႔ၿပီးမွ က်န္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္း စရိုက္ေပၚေအာင္ဖြဲ႔သြား၏။
ခင္ေႏွာင္းႏွင့္ က်ီးညိဳ တို႔၏ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ပြဲတြင္ဆံုခဲ့သည့္ဇာတ္လမ္းကို ခင္ေႏွာင္း တို႔အိမ္၌ က်ီးညိဳ တေယာက္ သူရင္းငွား၀င္လုပ္သည့္နည္းျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကိုဆက္လို႔ရသြား၏။ ခင္ေႏွာင္းမိခင္က ႀကီးညိဳ ႏွင့္သေဘာမတူ၊ တေနရာစီခြဲထားလိုက္၏။ ခင္ေႏွာင္း ရြာကိုျပန္လာခြင့္ရေတာ့ က်ီးညိဳက သူရင္းငွား အလုပ္ မွ ထြက္ကာ ထန္းေတာထဲတြင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ေခါင္းခ်သြားႏွင့္ၿပီ။ ခင္ေႏွာင္း အဖို႔ ခ်စ္သူႏွင့္ ေပါင္းဖက္ ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့။ ၀တၳဳ၏နိဂံုးမွာ ယူက်ံဳးမရဖြယ္ျဖင့္ အဆံုးသတ္၏။
“၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုး တန္းထိုးလို႔ႀကိဳမယ္” ၀တၳဳမွာ ဇာတ္လမ္းအဓိကထားသည့္၀တၳဳမဟုတ္ပါ။ သာမန္မွ် သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္လွည့္ကြက္၊ ျမႇဳပ္ကြက္၊ ဆင္ကြက္၊ တင္ကြက္မွ်မပါ။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ခင္ခင္ထူး သည္ မည္ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤသာမန္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို ၀တၳဳတပုဒ္အျဖစ္ဖန္တီးလာခဲ့သနည္း။
ဤ ဆီသည္မလက္သုပ္လိုျဖစ္ေနသည့္ ေတြ႔၊ ခ်စ္၊ ကြဲ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ခင္ခင္ထူး ဘာ့ေၾကာင့္ေရးခဲ့ သနည္း။ ဘာေၾကာင့္ဇာတ္လမ္းသစ္ တခုခုကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့သနည္း။
၀တၳဳ၏အဖြင့္စာမ်က္ႏွာမွစကာ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးေက်ာ္သည္အထိ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ပြဲႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ အခ်က္ အလက္မ်ားမွာ လိုအပ္လ်ွင္ လိုအပ္သလို အဓိကထားၿပီးေရး၏။
ဥပမာ စာမ်က္ႏွာ(၂၃) မွစတင္ကာ၊ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ပြဲ ထံုးစံ၊ နတ္ပြဲ ပြဲစဥ္၊ နတ္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳအေသးစိတ္ ကို စာမ်က္ႏွာ(၂၈)အထိ လည္းေကာင္း၊ တဖန္စာမ်က္ႏွာ(၉၀)မွ (၉၉)အထိ နတ္ပြဲခင္းက်င္းပံု နတ္ပြဲလာ ပရိသတ္က နတ္ပူေဇာ္ပံုမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ပြဲသို႔ လာေရာက္ေရာင္းခ်ၾကသည့္ ေစ်းဆိုင္ မ်ား၊ ပစၥည္းမ်ားကို ေဖာ္ျပရာ၌ ဇာတ္လမ္းျဖစ္စဥ္ႏွင့္ေရာေမႊသမကာ စာမ်က္ႏွာ(၁၀၂)မွ(၁၂၀) အထိ လည္းေကာင္း။
ဥပမာ “ေက်ာက္ေျမာင္းႏြယ္ၿငိမ္း ဘက္မွ စဥ့္ထည္မ်ား၊ ျမင္းၿခံနယ္ဘက္မွ ေတာင္သာအိုး၊ မိတၳီလာအိုး ေျမ ထည္မ်ား၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္ရိုးဆီက စစ္ကိုင္းအိုး၊ ေျမာင္နယ္ထဲက နဘက္အိုး၊ ဆီမီးခံုနယ္က ရႏၲပိုအိုး၊ ကေတာ အိုးမ်ား၊ ခ်င္းတြင္း အေနာက္ဘက္ကမ္း ပခန္းနယ္မွ အိုးဆိုင္မ်ား” စာ (၁၁၄)။
ကိုႀကီးေက်ာ္ နတ္သမိုင္းအေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း စာ(၁၃၄)မွစာ(၁၄၀)အထိ။ တဖန္ယုတ္စြ အဆံုး ဧရာ၀တီ ျမစ္ႏွင့္ခ်င္းတြင္းျမစ္ၾကားတြင္ရွိသည့္“ကၽြန္းဆယ့္ႏွစ္ရြာ”ေဒသေန ေက်းလက္လူထု၏ မည္ သည့္ စား၀တ္ေနေရးပင္ျဖစ္ပါေစ၊ နတ္ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈႏွင့္မကင္းႏိုင္သည္ကို မီးေမာင္းထိုးျပ၏။ နတ္ကိုး ကြယ္ ယံုၾကည္မႉေအာက္က ေက်းလက္လူထု၏ ဘ၀ရွင္သန္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႉစရိုက္ကိုေဖၚျပ၏။
ဥပမာ ကိုႀကီးေက်ာ္ႏွစ္သက္ေသာ ေဆးပင္မ်ားကို ယာတခင္း ေဆးသံုးပင္ စတိထည့္စိုက္ၾကၿမဲသာ။ ေျမပဲ စိုက္စိုက္၊ ပဲစိုက္စိုက္၊ ငရုတ္စိုက္စိုက္၊ ေနၾကာစိုက္စိုက္ ေဆး သံုးပင္ထည့္စိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အေလးအျမတ္ ျပဳၾကသည္။(စာ-၄၅) ။
ဤသို႔ျဖင့္ “၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုး တန္းထိုးလို႔ႀကိဳမယ္” ၀တၳဳမွာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား ျပည့္ႏွက္ၾကြယ္၀ လြန္းသေလာက္၊ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းအရမူ စာတပိုဒ္မွ် ခ်ံဳ႕ၿပီး ျပန္ေရးျပလို႔ ရေလာက္ေအာင္တို၏။ ရွင္း၏။
၀တၳဳတြင္ စာေရးသူက ဇာတ္လမ္းကိုအဓိကမထားခဲ့ပါ။ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို သိေစလိုသည့္ ရည္ ရြယ္ ခ်က္ကိုသာ အဓိကထားခဲ့သည္မွာ သိသာလြန္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္မည္။ ခင္ခင္ထူး သည္ ဇာတ္လမ္းကို ဦးစားမေပးဘဲ၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကိုသာ အဓိကထားခဲ့ေလသည္။
* * * *
ခင္ခင္ထူးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ၀တၳဳပံုသ႑ာန္ျဖင့္ေဖာ္ျပဖိုႀကိဳးစားခဲ့ သနည္း။
က်ေနာ္အထက္ကဆိုခဲ့၏။ တခါတရံ သတင္းအခ်က္အလက္ကို သတင္းသက္သက္ အေနႏွင့္ တင္ျပသည္ ထက္ ရသႏွင့္ထုပ္ပိုးၿပီးမွ တင္ျပသည့္ “သတင္းပို႔မႈ ပံုသ႑ာန္သစ္္”ႏွင့္ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ ပိုမို ထိေရာက္သည္ ဟု ယူဆခဲ့ဟန္တူပါသည္၊။ ဤသို႔ျဖင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အဓိကအေျခခံသည့္၀တၳဳ တပုဒ္္ ျဖစ္လာခဲ့ ရ ေလ၏။
ယခုအခါ က်ေနာ္တို႔သည္ သတင္းႏွင့္၀တၳဳ၊ ၀တၳဳႏွင့္ကဗ်ာ၊ ကဗ်ာႏွင့္စကားေျပ ေဒြးေရာယွက္တင္ ျဖစ္လြန္း သည့္ေခတ္ တေခတ္ကိုျဖတ္သန္းေနၾကရ၏။ ယင္းဘာသာရပ္မ်ားတခုႏွင့္တခု၏ၾကားတြင္ရွိေန၊ ကာေန သည့္ ကန္႔လန္႔ကာစမွာ ပါးလ်ားသည္ထက္ ပါးလ်ားလာေန၏။
သို႔ေသာ္ အထူးသတိျပဳရမည့္အခ်က္ေတာ့ ရွိပါသည္။ သတင္းမ်ားသည္ ၀တၳဳေခ်ာက္ထဲ မဆင္းမိဖို႔ ႏွင့္ ၀တၳဳ မ်ားသည္လည္း သတင္းေခ်ာက္ထဲဆင္းမသြားမိဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
