ခ်င္းမိုင္ ႐ုကၡစိုးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ၂ ဦးသည္ ေညာင္ပင္ရိပ္တြင္ ေျမသင္းနံ႔ႏွင့္ မိုးရနံ႔တို႔ ေပါင္းစပ္ထားသည့္ ေလေျပ ေလညင္းကို ႐ႉ႐ိႈက္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ေလပန္းေနၾက၏။
႐ုကၡစိုး။ ။ အခုတေလာ ငါတို႔ရဲ႕ အေထာက္ေတာ္ႀကီးတေယာက္ ေပ်ာက္လွခ်ည္လားကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေပ်ာက္ဆို သူ႔မွာလည္း တေန႔တေန႔ အလုပ္ေတြ ပိေနပံုရတယ္။ မုန္တိုင္းသတင္း၊ ႏိုင္ငံေရးသတင္း၊ အဖမ္းအဆီးသတင္းေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့အျပင္ ယူ႐ို ၂၀၀၈ ေဘာလံုးပြဲကလည္း ၾကည့္ရေသးတာဆိုေတာ့ … အင္း … ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနတယ္ေပါ့ေလ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိုတေန႔က အစိုးရသတင္းစာကေနၿပီး သူတို႔မီဒီယာေတြကို နာဂစ္ထက္ဆိုးတဲ့ရန္သူလို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္။ ျပည္ပမီဒီယာေတြက နာဂစ္အလွဴရွင္ ႏိုင္ငံေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို သဒါၶတရား ေလ်ာ့နည္းေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ ေရးထားတာကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟာဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္ လာပါၿပီဗ်ာ … နာဂစ္ထက္ဆိုတဲ့ ရန္သူႀကီး။
ႂကြက္စုတ္စကားမဆံုးခင္ မ်က္ႏွာထားသုန္မႈန္စြာျဖင့္ အနားေရာက္လာသည့္ ဖိုး႐ႈပ္က …
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေၾသာ္ … မင္းကလည္း ဖားမင္းေဆြ ေလအတိုင္းပါပဲလား။ နင့္ဂ်ီးေဒၚႀကီးသာ နာဂစ္တဲ့ဆိုးတဲ့ရန္သူ ျဖစ္မွာ။ စကားကိုၾကည့္ေျပာ … ဒီမွာ စိတ္တိုေနတယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ကြာ … မင္းတို႔မီဒီယာေတြက အေမရိကန္တပ္ေတြကို အခုပဲ ႐ြာထိပ္က ထြက္ႀကိဳရေတာ့မလိုလို ဘာလိုလိုေျပာေနလို႔ တဘက္က ေၾကာက္ကန္ ကန္လိုက္တာေနမွာပါကြာ … ဒီကိစၥေလာက္ကို စိတ္တိုမေနစမ္းပါနဲ႔။ ဒီအေျပာမ်ိဳးေတြက မင္းတို႔အတြက္ေတာ့ ႐ိုးေနပါၿပီကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးရာ ျမန္မာ့အလင္းထဲကေနခုန္ျပ႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဖုန္မထပါဘူးဗ်။ က်ေနာ္စိတ္တိုေနတာက တျခားကိစၥပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆိုရင္ မဟုတ္မွလြဲေရာ … ေဘာလံုးပြဲ ႐ံႈးျပန္ၿပီ မဟုတ္လား။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒီကိုအလာ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ဘီး ေပါက္သြားလို႔ ဆိုင္မွာအပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာရလို႔ စိတ္တိုေနတာကြ။ ငါ့ကိုမ်ား မင္းလို ေလာင္းကစားသမား မွတ္ေနသလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘီးေပါက္တဲ့ကိစၥေလာက္နဲ႔ေတာ့ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ … ဒီေန႔ညေနစာကို ဖားသားဟင္းနဲ႔ ေကၽြးပါ့မယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ အတို႔အျမွဳပ္လိုရင္ေတာ့ ေတာင္တက္လမ္းမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ အပင္ေတြ၊ အ႐ြက္ေတြ ရွိတယ္ေဟ့ … လိုသေလာက္သာ ခူးသြားၾက။ မႈိနတိုတို႔၊ ထိက႐ံုးတို႔ေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။
ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔သည္ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္လို႔ စိတ္တိုေနသည့္ ဖိုး႐ႈပ္အား ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာေဆာင္းပါးမွ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ က်ီစယ္ၾကျပန္၏။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ျမန္မာ့အလင္းထဲကစာသားေတြကို အေတာ္ခံတြင္းေတြ႔ေနၾကပံုရတယ္။ သူတို႔က ထပ္ေတာင္ေရး ထားလိုက္ေသးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ တႏွစ္ထပ္တိုးတာ ဥပေဒနဲ႔ညီပါတယ္တဲ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္ပါ့ … မိဘက သားသမီးလို မသြားသင့္တဲ့ေနရာကို မသြားေအာင္၊ မစားသင့္တဲ့အရာကို မစားေအာင္ ေမတၱာေရွ႕ထား ဆံုးမတဲ့သေဘာမ်ိဳးပါကြ၊ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမွာ … အထင္မလြဲစမ္းပါနဲ႔။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီေဟ့။ ေပါတာႀကီးတေယာက္ ဘုရင္႐ူးတင္မက အေဖႀကီး႐ူးပါ ႐ူးေနၿပီကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘာဗ် … အဲဒိ သခႋ်ဳင္းကထလာတဲ့ သံပတ္စက္႐ုပ္ႀကီးက အေဖႀကီးလုပ္ခ်င္ေသးတယ္ … ဟုတ္စ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ သူလည္း သြားေလသူ အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ေျခရာ နင္းခ်င္လို႔ပါကြာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေျခရာနင္းမ မနင္းေတာ့မသိဘူး၊ ေနရာလိုခ်င္ေသးရင္ေတာ့ ေရေ၀းမွာ ေနရာေကာင္း ေပးမယ္ … ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ပဲ လိုတယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သြားျဖစ္ဦးမယ္မထင္ … ေပါတာႀကီးက ဟိုက္ အင္နာဂ်ီ ဘီစကစ္ေတြနဲ႔ က်န္းမာေန တာကြ။ သူ႔ေဗဒင္ဆရာကလည္း အဲဒါေတြစားရင္ အသက္ရွည္မယ္လို႔ ေဟာထားတယ္ကြ။
႐ုကၡစိုးႀကီး၏စကားေၾကာင့္ ေပါတာႀကီးအား ျမန္ျမန္ေသေစခ်င္ေနသည့္ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ စိတ္ပ်က္သြားပံုရသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆို ေပါတာႀကီးတေယာက္ ယူအန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ ခြန္အားေတြ႔နဲ႔ အသက္ ဆက္ေနတာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ အခုတေလာဖတ္ရတဲ့ သတင္းေတြမွာ ယူအန္ကို ေ၀ဖန္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕ယူအန္က မိုက္မွမမိုက္တာဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ မမိုက္ရင္လည္း ႐ိုး႐ိုးေျပာပါကြာ … ငါ့ ယူအန္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေအးေလကြာ … မေကာင္း ေက်ာင္းပို႔လို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္၊ ယူအန္ ဦး႐ုကၡစိုးဆီပို႔ ရယ္လို႔ မၾကားဖူးဘူး။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒီလိုဗ် … ဥပမာ- ဒုကၡသည္တသန္းလက္ထဲကို အကူပစၥည္းေတြေရာက္သြားတယ္လို႔ ယူအန္က သတင္း ထုတ္ျပန္တယ္ဆိုပါေတာ့ … အဲဒီလူတသန္းလက္ထဲကို အဲဒီပစၥည္းေတြ ေရာက္တယ္လို႔ သူတို႔က ဘာလို႔ေျပာႏိုင္တာလဲ။ သူတို႔က ကိုယ္တိုင္ေ၀ခြင့္ရတာလည္းမဟုတ္ … မယက ႐ံုးကိုပို႔ရတာ။ ယူအန္အေနနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္တခုဟာ ထိေရာက္မႈဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို တနစ္တက် စာရင္းျပဳစုၿပီးမွ သတင္းထုတ္ျပန္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ သူတို႔က အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ခြင့္ရတာကိုပဲ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတာကြ။ အကူညီလိုအပ္ေန သူေတြလက္ထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုကူညီမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားၾကဘူး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ကေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားၾကမလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးဗ် … တကယ္ထိထိေရာက္ေရာက္ အကူအညီေပးေနတဲ့ ပုဂၢလိက ေစတနာရွင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ေတြ တတ္စြမ္းသေလာက္ ၀ိုင္းကူရမွာေပါ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္။ ေနာက္တခုက အကူပစၥည္းေတြကို ဘိုးဘြားပိုင္ပစၥည္းလိုသေဘာထားၿပီး အလြဲသံုးစား လုပ္ေနၾက တာေတြကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ ခိုင္မာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ သတင္းထုတ္ျပန္ရမယ္ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔၏ စိတ္အားတက္ႂကြေနပံုကိုၾကည့္ကာ ႐ုကၡစိုးႀကီးက …
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအး … မင္းတို႔လိုလူငယ္ေတြဆီက အခုလိုစကားမ်ိဳးေတြကိုၾကားရလို႔ ၀မ္းသာတယ္ကြာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၀မ္းသာ႐ံုနဲ႔မၿပီးဘူးေလဗ်ာ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း တခုခုေတာ့ လုပ္ဦးမွေပါ့။ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ ျပင္းထန္စြာ႐ႈ႔တ္ခ်ပါတယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကို အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ဆက္တိုက္ၾကားခဲ့ရလို႔ ႐ိုးအီေနၿပီ။
ႂကြက္စုတ္၏စကားက ႐ုကၡစိုးႀကီးကို စိန္ေခၚသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဒါကို ႐ုကၡစိုးႀကီးကလည္း မခံ …
႐ုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္စုတ္ … မင္းကငါ့ကို ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ထိုင္အာေနတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့ေလ။ အဲဒါက မင္းတို႔ လူႀကီးေတြကို ေျပာရမယ့္စကားကြ။ ငါသာ မင္းတို႔လို လူျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ အႏွစ္ ၂၀ ဘယ္ၾကာလိမ့္မလဲ၊ ပြဲျပတ္သြားတာ ၾကာလွၿပီ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ကဲကဲ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ … ခင္းဗ်ားတို႔ ျမန္မာ့အေရးလုပ္တာကလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၿပီး ပြဲသိမ္းတာပါပဲလား … သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဆိုင္ကယ္ဆိုင္ကိုေရာက္တဲ့အထိ လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ ေဟ့ေကာင္ ႂကြက္စုတ္ … တခါတည္း ျပန္လိုက္မွာလား ဒီမွာရန္ျဖစ္ဖို႔ ေနခဲ့ဦးမွာလား။
ဖိုး႐ႈပ္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ႂကြက္စုတ္လိုက္လာသည္ကိုပင္ ေစာင့္မေနဘဲ လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္သြား ေလေတာ့သည္။
| < Prev | Next > |
|---|
