သြားေလသူ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာသံ အဆိုရွင္ႀကီး တြံေတး သိန္းတန္၏ အလြန္ ဆြတ္ပ်ံ႕ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ သီခ်င္းသံႏွင့္ အတူ အသံခ်ဲ႕စက္ ၂ လံုး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားေသာ ထီလွည္း တလွည္း တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ လွမ္းလာေနသည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလိုဘဲ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ … ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနႏိုင္ေသာ ခ်င္းမိုင္က ဦးရုကၡစိုး၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အေပၚလမ္းမွ တမ်ိဳး … ေအာက္လမ္းမွတသြယ္ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနၾကေသာ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ ေပါင္း သံုးဦးတို႔မွာ သူတို႔ထံ တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ထီလွည္းကို စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထီလွည္းကို တြန္းလာသူမွာ နံ႔သာေရာင္ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္၊ ခံုျမင့္ကတၱိပါ ဖိနပ္၊ ရင္ဖံုးတိုက္ပံုတို႔ကို ေသသပ္စြာဆင္ရင္ထားၿပီး ေခါင္းေပါင္းစ ညာခ်ထားသည့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ထီလွည္းက သူတို႔နားတြင္ ရပ္သြားသည္။“ပန္း … ႏြယ္က … စိမ္း … အိန္း …. ကေလာက္”
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္က သီခ်င္းဖြင့္ထားေသာ ကက္ဆက္ကို ပိတ္ကာ သတိအေနအထား ရပ္ရင္း “ေလးစားပါတယ္ ဦးရုကၡစိုး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က က်ဳပ္ကို ဘာလို႔ ေလးစားရတာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ ကမ္ပိန္းလုပ္တာေလ။ စည္းရံုးတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ စည္းရံုးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာလို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ထီလွည္းႀကီး တြန္းလာတာလဲဗ်။ စည္းရံုးေရးဆင္းရင္း တပါတည္း ထီေရာင္း ရန္ပံုေငြရွာမလို႔လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔က ထီထိုးတာ ဝါသနာမပါဘူး။ ေဘာလံုးပြဲပဲေလာင္းတာ။ ဒါလည္း ျပင္သစ္ရႈံုးတာနဲ႔ ကုန္ၿပီ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘယ္ကလာ ထီေရာင္းရမွာလဲ။ “သိန္းသန္းကုေဋ ကုဋာ” ဆိုင္က ထီလွည္းကို ခဏငွားလာတာဗ်။ ပါတီ စည္းရံုးေရးကို ေကာ္မရွင္က ညႊန္ၾကားထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္လည္း ေဘာင္ဝင္ေအာင္၊ က်ဳပ္တို႔လည္း အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔။
ရုကၡစိုး။ ။ ပါတီ စည္းရံုးေရး ဆင္းတယ္လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔ တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းႀကီး ဖြင့္ထားရတာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါကေတာ့ ပါတီရဲ႕ လိုဂိုကို ေၾကာ္ျငာတဲ့သေဘာပါ။ က်ဳပ္တို႔ပါတီကလည္း အစိမ္း။ သီခ်င္းကလည္း ပန္းႏြယ္က စိမ္းမဟုတ္လား။ လူေတြ မွတ္မိသြားေအာင္လို႔ ...။ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ စိမ္းသရဖူစိမ္းတို႔၊ မမ စိမ္းတို႔၊ မစိမ္းကားရဲ႕ မာယာ သဲကိုးဖ်ာတို႔ အဲဒီ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ဦးမွာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေကာ္မရွင္ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ေဘာင္ဝင္ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ ေၾသာ္ … အသံခ်ဲ႕စက္ကို စည္းရံုးေရးလုပ္တဲ့ ေနရာအက်ယ္အဝန္းမွာ ၾကားရံုပဲ ဖြင့္ရမယ္လို႔ ပါတယ္ မဟုတ္လား … ။ အခု က်ဳပ္က လမ္းေပၚမွာ ထီလွည္းနဲ႔ လုိက္လွည့္တာဆိုေတာ့ ဒီတရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ေတာင္ ေအာ္လို႔ ရတယ္။ စည္းကမ္းလည္း ေဘာင္ဝင္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း အဆင္ေျပတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေကာ္မရွင္ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ ပါတီအလံကို လႊင့္ၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ခ်ီတက္တာတို႔၊ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ လွည့္လည္တာတို႔ မလုပ္ရဘူးလို႔လည္း ပါတယ္ေနာ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ထီလွည္းနဲ႔ မလွည့္ရဘူးလို႔ မပါဘူးမဟုတ္လား။ အခု က်ဳပ္တို႔ ပါတီအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးေတြက တျခား အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ စည္းရံုးေရးဆင္းဖို႔ ႀကံစည္ထားေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘယ္လို အစီအစဥ္ေတြလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ တခ်ိဳ႕က ဦးရွင္ႀကီးတင္တဲ့ စင္မွာ အလံေထာင္ၿပီး လွည္းေပၚတင္တြန္းရင္း စည္းရံုးေရးဆင္းမယ္၊ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဆိုက္ကားမွာ အလံေထာင္ၿပီး လွည့္မယ္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ခ်င္တဲ့ အိမ္တို႔၊ ဆုိက္ကားစီးတဲ့သူ တို႔ကို စည္းရံုးေရး ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးေတြ နင္းတဲ့ဆိုက္ကားကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ စီးလို႔ရမယ္ေလ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ကူး။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ အညီ အသံုးျပဳရမယ္လို႔လည္း ေကာ္မရွင္က ညႊန္ၾကားထားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါဘာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ အဲဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အခု အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ သံုးခြင့္ျပဳေနလဲ ၾကည့္လိုုက္။ အလွဴခံ မ႑ပ္ေတြ၊ ထီလွည္းေတြ၊ ေဆးေၾကာ္ျငာတဲ့ ကားေတြ မဟုတ္လား။ ဒါတည္ဆဲ ဥပေဒေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ေဘာင္ဝင္ ေအာင္ အဲဒီလို ပံုစံေတြနဲ႔ပဲ အသံခ်ဲ႕စက္ကို အသံုးျပဳသြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မႈ မျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ယူ ရမယ္ ေျပာတယ္။ ဆိုက္ကားတို႔ … ထီလွည္းတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မွာလဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြက လာအို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လာတုန္းက ႀကိဳဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေတြ မဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္သားပဲ … အခုမွ သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ရဲ႕ ဖက္ရွင္ကို ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာဖက္ရွင္ ေလာက တခုလံုး တုန္လႈပ္သြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ဖိုးရႈပ္က ခပ္ပင့္ပင့္ေျပာလိုက္ရာ ဦးသိန္းဂိန္မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ေဆးသၾကားရည္စိမ္ထားေသာ သရက္သီးစိပ္ႀကီးကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟီးဟီး … အဲဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ဒါ … ပါးပါးေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦးသိန္းဂိန္ … ခင္ဗ်ားတို႔ ဝတ္တဲ့ ဖက္ရွင္မ်ိဳး ဘယ္သူမွ ဝတ္တာ မေတြ႕ဘူးလို႔တဲ့။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … လာအိုဝန္ႀကီးလာရင္ သြားႀကိဳရမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ အစက မသိဘူး။ ေနာက္မွ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆီက အမိန္႔လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ကပ္ေနၿပီ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကပ္ၿပီး စီစဥ္ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။
ႂကြက္စုတ္က ထပ္ပင့္ေပးလိုက္သည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ … အရပ္သား အစိုးရ အျဖစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၿပီ ဆိုတာ အားလံုးသိေအာင္ ျပလို္က္ႏိုင္တာ အျမင္ပဲ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို ႀကိဳးပမ္းလိုက္ရတယ္ ဆိုတာ သိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖ်ားသြားမယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လုပ္ပါဦး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရယ္။ မွတ္သားစရာေလးေတြ ၾကားခ်င္လို႔ပါ။
ဖိုးရႈပ္က အၿငိမ့္လူျပက္မ်ား ေျပာသည့္စကားကို အတုခိုး၍ ေျပာလိုက္သည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒီလိုဗ် … အခ်ိန္က အရမ္းကပ္ေနၿပီ။ က်ဳပ္တို႔မွာက တိုက္ပံုနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းေတြက အဆင္သင့္ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုဆိုးက်ေတာ့ ႀကံ့ဖြတ္ဆင္ေတြပဲရွိတယ္ဗ်။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အဲဒီလို မလိုခ်င္ဘူး။ သူလိုခ်င္တာက … တကယ့္ အရပ္သား ဝန္ႀကီးေတြ ပံုစံေပါ့ဗ်ာ။ တေယာက္တမ်ိဳး ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္ထားတာမ်ိဳး ...။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က စစ္သားစိတ္ ကလည္း သိပ္မကုန္ေသးေတာ့ … တမ်ိဳးစီေတာ့ ျဖစ္မယ္ … ဒါေပမယ့္ ယူနီေဖာင္းလည္း ျဖစ္ရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ဖက္ရွင္ကို စဥ္းစားလိုက္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္မယ္ … ဖိနပ္ေတြက ခံုျမင့္ဖိနပ္ ဆင္တူေတြ။ ဘယ္ဖိနပ္ဆိုင္က ဝယ္လိုက္တာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါကေတာ့ ဘယ္ကမွ မဝယ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို သြားခိုးလာတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲပဲေနာ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ခက္ခဲတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပုဆိုးေတြကို အမရပူရက ရက္ကန္းစင္ေတြ ကို အပ္တာ … ရက္ကန္းစင္ေတြကလည္း လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း အလုပ္မရတာ ၾကာေတာ့ ရက္ကန္းစင္ေတြ ဖုန္သုတ္တာက စလုပ္ေနရတာနဲ႔ မမီေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ ပုဆိ္ုးေတြက ဘယ္ကရတာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ … က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတုယူ ရေအာင္ ...။ သိပ္မခက္ပါဘူး … က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ထဘီေတြကို အထက္ဆင့္ျဖဳတ္ ဝတ္လုိုက္တာပါပဲ။ လွတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေတာ့ ဟိုတေယာက္ဝတ္တဲ့ မရမ္းေရာင္ဆင္ေလး ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဝန္ႀကီးကေတာ္ေတြက သူတို႔ ထဘီေတြကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေကာ ေပးရဲ႕လားဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ သူတို႔ ဘယ္သိမလဲ။ သူတို႔က မင္းသမီးေတြ၊ ေလယာဥ္မယ္ေတြနဲ႔ ေဘာလံုး ခ်ိန္းကန္ဖုိ႔ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေတြနဲ႔ ထရိန္နင္ဆင္းဖို႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ဆင္းသြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ထဘီေတြ ဝင္ယူခဲ့တာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ တကယ္ကို မွတ္သားစရာပဲကိုး။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ့ အရမ္းသေဘာက်မွာပဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ သေဘာက်သလားေတာ့ မေမးနဲ႔။ ဖုန္းထဲကေန က်ဳပ္ကို ခ်ီးက်ဴးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔က ရုိးရာ မဖ်က္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရ အစစ္တဲ့ဗ်။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္နဲ႔မို႔လို႔ ရိုးရာ မဖ်က္ဘူးေျပာတာလား။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘယ္ကလာ … စစ္တပ္ရိုးရာ ပံုစံမဖ်က္တာကို ေျပာတာ။ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား … သတိအေနအထား တန္းစီထားတာ ညီေနတာပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဘယ္သြားတာလဲဗ်။ အသံ ေတာ္ေတာ္ တိတ္ေနတယ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဆုသြားယူတာ … ကမၻာ့ဆိုးေပႀကီးမ်ားထဲမွာ တတိယ အဆင့္ခ်ိတ္လို႔ေလ။ သူျပန္လာရင္ ပါတီေပးမယ္တဲ့။ မႏွစ္က အဆင့္ ၄ ခ်ိတ္ေနရာကေန … အခု ၃ ျဖစ္သြားလို႔တဲ့။ ကဲ အခ်ိန္ရွိတုန္း စည္းရံုးေရး ခရီး ဆက္လိုုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕ ...။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးသိန္းဂိန္က ကက္ဆက္ခလုပ္ကို ေထာက္ခနဲ ဖြင့္ကာ ထီလွည္းကို ဟန္ပါပါ တြန္းရင္း ထြက္သြား ေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးတို႔ သံုးဦးသား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။
“စိမ္း … သရဖူစိမ္းရယ္ … စိမ္း … သရဖူ စိမ္းရယ္” ဆိုသည့္ သီခ်င္းသံ တသံသာ သူတို႔နားတြင္ လြင့္ပ်ံ႕ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
| < Prev | Next > |
|---|
