ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါ့မလား ဖိုးရႈပ္ရာ။ ေတာ္ၾကာ ငါတို႔ ခါတုိင္းလိုပဲ ေျပးေပါက္မွားေနမွျဖင့္။ဖိုးရႈပ္။ ။ အယ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘဲ မေျပာေလာက္ပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ေသခ်ာလို႔ ေျပာတာပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးပါကြာ။ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေဆာ္ၾကမ္းကို ေမးၾကည့္ေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ေမးတာက ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္း ျပန္ၾကာေရးဝန္ႀကီးက ဂ်ပုေလး၊ ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္မွာ။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရအသစ္ဆိုေတာ့ ဟိုဟာဖြင့္ပြဲ၊ ဒီဟာဖြင့္ပြဲေတြ အသစ္ျပန္လုပ္ေနရတာနဲ႔ အလုုပ္ရႈပ္ေနမယ္ ထင္တယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ လြယ္ပါတယ္။ စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းက ဦးဟိုလိုလို (ဒီလိုလို) ကို ေမးေပါ့။ သူကေတာ့ သူ႔ရံုးခန္းမွာ ရွိမွာပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သူ႔လည္း ေတြ႕ဖို႔မလြယ္ဘူးေနာ္။ သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္ရင္ သူ႔အတြင္းေရးမႉးကေန တဆင့္ ေျပာရတာ။
ရုကၡစုိး။ ။ သူက ဒီေလာက္ ကပ္ေစးနည္းတာ အတြင္းေရးမႉး ထားပါ့မလားကြာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ တကယ့္ အတြင္းေရးမႉးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ဦးရုကၡစုိးရယ္။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဖုန္းလာရင္ သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔သမီးျဖစ္ျဖစ္ကို မရွိပါဘူးရွင္၊ အစည္းအေဝး သြားေနပါတယ္ရွင္၊ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္ဆက္ပါရွင္နဲ႔ ခိုင္းထားတာေပါ့။
ထိုစဥ္သူတို႔နား၌ စက္မႈဇုန္ထုတ္ ကားတစင္း “ဝုန္း” ခနဲ လာရပ္ေလသည္ (ရိုးရိုးကားဆိုလွ်င္ “ကၽြိ” ဟု အသံျမည္မည္ျဖစ္ၿပီး စက္မႈဇုန္ထုတ္ကား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ဝုန္း” ဟုျမည္ကာ ကားတြင္းတပ္ဆင္ထားသည့္ ပစၥည္းတခုခုပါ ျပဳတ္က်ေလ့ရွိသည္)
ကားေပၚမွအသားျဖဴစပ္စပ္၊ မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ လူတဦးက “ဟိုင္း … ဦးရုကၡစိုးတို႔ပါလား။ က်ဳပ္ကို သိၾကလား။ က်ဳပ္က ဂ်ားနဲလစ္စ္ ဟိုလိုလို (ဒီလိုလို) ပါ။ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ အခုအစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာ မီဒီယာေကာ္နာ ဆိုတာကို စထြင္တာ က်ဳပ္ပဲေလ” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ အခန္႔သင့္လိုက္ေလ … ဦးဟိုလိုလုိရယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေဆာ္ၾကမ္းနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔။ ဘယ္နားလိုက္ရွာရမွန္း မသိတာနဲ႔။
ဟိုလိုလို။ ။ ဒါေလးမ်ားဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဂ်ားနဲလစ္စ္ အခ်င္းခ်င္း ကူညီတတ္ပါတယ္။ ခဏေနာ္။
ဦးဟိုလိုလုိက ဖိုးရႈပ္ကို ခဏေစာင့္ခုိင္းၿပီး ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဟန္းဖုန္း ၅ လံုးထဲက တလံုးကို ေသသပ္စြာ ျဖဳတ္ကာ ဖုန္းေခၚေတာ့သည္။
“ဟယ္လို … ဟဲလို … ဝန္ႀကီးပါလားခင္ဗ်ာ။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ဟိုလိုလိုပါ။ ဟုတ္ကဲ့ … ဟုတ္ကဲ့။ ဒီမွာ ဝန္ႀကီးကို ေတြ႕ခ်င္တဲ့ သူေတြ ေရာက္ေနလို႔ပါ၊ ခ်င္းမုိင္ရုကၡစိုးနဲ႔ အဖြဲ႕ေလ ဝန္ႀကီး။ ခင္ဗ်ာ … ဟုတ္ကဲ့ … ဟုတ္ကဲ့ … ေခၚခဲ့ပါ့မယ္။ စိတ္ခ်ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေျပာကာ ဖုန္းခ်ၿပီး ဦးရုကၡစိုးတုိ႔ ဘက္သို႔ လွည့္၍ “ကဲ ကားေပၚတက္ၾက” ဟု ေခၚေလသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာက စက္မႈဇုန္ထုတ္ကားႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ၾကာ ခ်င္းမုိင္ ျပန္မေရာက္ဘဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။
ဟိုလိုလုိ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်။ အခု အမတ္မင္းေတြကို ထုတ္ေပးတာလည္း ဒီကားမ်ိဳးပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ စာနယ္ဇင္းေလာကက ဒီကား ရတဲ့သူဆိုလို႔ က်ဳပ္နဲ႔ ေဒါက္တာ တင္ထြန္းျပဴးပဲ ရွိတယ္။ ရဲရဲသာစီး။
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ဦးဟိုလိုလို၏ ကားေပၚတက္ထုိင္လိုက္ၾကသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကားက ေတာ္ေတာ္ အသံျမည္တာပဲေနာ္။
ဟိုလိုလို။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ အမတ္မင္းေတြကို ထုတ္ေပးထားတာေပါ့။ ဒီကားစီးသြားရင္ သူတို႔ ဘယ္နားမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဂ်ီပီအက္စ္ တပ္ထားစရာမလိုဘဲ သိေအာင္လို႔ပါ ...။ ဒါႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေတြေပါ့။
တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ေမာင္းႏွင္သြားေသာ ဇုန္ထုတ္ ကားႀကီးေပၚတြင္ ဆန္ေကာထဲ ထည့္အလွိမ့္ခံရသည့္ ဆီးျဖဴသီးမ်ားကဲ့သို႔ တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ လိုက္ပါသြားၿပီးေနာက္ဆံုး၌ ဝန္ႀကီး ဦးေဆာ္ၾကမ္းရွိရာ “သုတအမႈိက္ပံု စာေပဆုခ်ီးျမႇင့္ပြဲ” အခမ္းအနားသို႔ ေရာက္သြား ေလေတာ့၏။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဘာကိစၥလဲဗ်ာ … ေျပာစရာရွိ ျမန္ျမန္ေျပာပါ။ က်ဳပ္ စာအုပ္ အလကားေပးပြဲမွာ လက္မွတ္သြားထုိးရဦးမယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဝန္ႀကီးက မင္းသားလည္း မဟုတ္၊ အဆိုေတာ္လည္း မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳေရးတယ္လား။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ႏုိင္ငံေတာ္က ထုတ္တဲ့ “ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလက္ထက္ ႏိုင္ငံေတာ္ ပ်က္စီးမႈ ၂၀၁၀” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ အလကားေပးပြဲမွာ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးအေနနဲ႔ လက္မွတ္သြားထိုးေပးရမွာ။
ရုကၡစိုး။ ။ စာအုပ္ေရာင္းပြဲပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။
ဟိုလိုလို။ ။ ဟာ … ဒီလို တန္ဖုိးရွိတဲ့ စာအုပ္ကို ေရာင္းလို႔ ဘယ္သူက ဝယ္ႏုိင္မွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အလကားေပးတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါဆို ငရုပ္သီးမႈန္႔သည္တို႔ ပဲမႈန္႔သည္တုိ႔ လာယူမွာေပါ့ေနာ္။ ဦးေဆာ္ၾကမ္းကလည္းဗ်ာ … သတင္းစာနဲ႔တင္ သူတုိ႔အတြက္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ … ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ စက္ရံုေတြလည္း ပိတ္ၿပီဆိုေတာ့ကာ … ဟာ … ေယာင္ကုန္ပါၿပီ ... ဦးဟိုလိုလို ေျပာခ်င္တာက ဒီစာအုပ္ဟာ တန္ဖိုးအားျဖင့္ သိန္း၊ သန္းခ်ီတန္တယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြ ဝယ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္က လူေတြကို ဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ အလကား ေဝေပးမယ္ အဲဒါကို ေျပာတာ ... ကဲ ကဲ … ဘာကိစၥလဲ ... ေမးေတာ့ဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိေနၿပီလို႔ ၾကားလို႔ … အဲဒါ ဟုတ္သလားလို႔ပါ။
ဟိုလိုလို။ ။ ဒါမ်ားဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးဆီေတာင္ သြားစရာမလိုဘူး။ က်ဳပ္က လက္ေတြ႕ တပတ္ကို ဂ်ာနယ္ ႏွစ္ေစာင္ ထုတ္ေနတဲ့ သူပဲဟာ။ က်ဳပ္ကို ေမးေရာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ အရမ္းအရမ္းကို လြတ္လပ္ေနၿပီ။ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းေနၿပီဗ်။ သမၼတႀကီး ကလည္း စတုတၳမ႑ိဳင္ ဘယ္လို အေရးပါတယ္ဆိုတာ မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာသြားတာ သိတယ္ မဟုတ္လား။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ေျပာျပလိုက္စမ္းဗ်ာ … ဘယ္လို စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိေနလဲ ဆိုတာ။ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးေလ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … ဒါဆို ဂ်ာနယ္ေတြ စိစစ္ေရး မတင္ရေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဒါေတာ့ ဘယ္ရမလဲ … မတင္ရင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပတ္ကေန အမ်ားဆံုး တသက္ နားလိုက္မွာေပါ့။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုေပမယ့္ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီဗ်။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ဒါဆိုသိၿပီ … ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြ ထုတ္လို႔ရၿပီေပါ့။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဒါလား … ရၿပီေလ မသိဘူးလား။ အစိုးရရယ္၊ စစ္တပ္ရယ္ ထုတ္ေနတာပဲေလ။
ဟိုလိုလို။ ။ ဟိုဒင္း … က်ေနာ္တို႔က အခုမရေသးေပမယ့္ ေနာက္ ရမွာေပါ့ ေနာ္ ဝန္ႀကီး … ဟုတ္တယ္ေနာ္။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဒါေပါ့ … ဒါေပါ့ … အခု စမ္းသပ္တဲ့အေနနဲ႔ စစ္တပ္သတင္းစာ ေပးထုတ္ထားတယ္ေလ။ ေနာက္က်ရင္ ပုဂၢလိက သတင္းစာေတြ … အဲ … ရခ်င္လည္း ရမွာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ေနာက္ေတာ့ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ပါလိမ့္။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္မ်ားမွေပါ့။ ထုတ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟုိလိုလိုတို႔ေတာင္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ဦးရုကၡစိုးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
ဟိုလိုလို။ ။ ဟုတ္သားပဲ … ဦးရုကၡစိုးကလည္း။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ထားပါေတာ့ေလ … ဒါဆို အနည္းဆံုးေတာ့ ဖမ္းထားတဲ့ မီဒီယာသမားေတြ ျပန္လႊတ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ အာ … ဒါက က်ဳပ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလ။ က်ဳပ္က ဖမ္းတဲ့အလုပ္တခါမွ မလုပ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျပန္လႊတ္တဲ့ အလုပ္လည္း မလုပ္ဘူး။ အဲဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ အေရးႀကီးတာက က်ဳပ္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ မီဒီယာ ေကာ္နာ့စ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ။ အဆင္ေျပၾကတယ္မဟုတ္လား ဦးဟိုလိုလို။
ဟိုလိုလို။ ။ ေျပပါတယ္ ေျပပါတယ္။ ဝန္ႀကီး လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာစားခဲ့တဲ့ ေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ အားလံုး စီမံေဆာင္ရြက္ထား ပါတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မီဒီယာေကာ္နာ့စ္ ဆိုတာ ဘာလဲဗ်။
ဟိုလိုလို။ ။ (ဖိုးရႈပ္ကို တံုးရန္ေကာဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္၍) ဒီလိုေလဗ်ာ။ အရင္က ဂ်ာနယ္ေတြကို လမ္းေထာင့္မွာ ဗန္းနဲ႔ ထည့္ေရာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အခု ဗန္းနဲ႔ ထည့္မေရာင္းဘဲ ရံုေလးေတြ လုပ္ၿပီး ေရာင္းတာကို ေျပာတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို လက္ေပြ႕ေရာင္းတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ေကာ။
ဟုိလိုလို။ ။ သူတို႔ကိုေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ျဖစ္သြားေအာင္ မီဒီယာမိုဘိုင္း ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ဟဲဟဲ။ မုိက္တယ္ေနာ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး။ က်ေနာ္က မသိပါဘူး ျမန္မာ့သတင္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ လႊင့္ေပး ေနတာတို႔၊ CNN တို႔ BBC တုိ႔ကုိ ေကာ္နာတိုင္းမွာ လႊင့္ေပးေနတာတို႔ … အဲဒါမ်ိဳးေအာက္ေမ့လို႔။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီပါဆို ...။ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ လႊင့္မွေတာ့ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ CNN ဆိုတာကိုလည္း က်ဳပ္တို႔က မျမင္သင့္တာ မျမင္ရေအာင္ တည္းျဖတ္ သုတ္သင္ၿပီးမွ ျပည္သူကို ခ်ျပတာဗ်။ BBC တို႔ RFA တို႔ DVB တို႔ကေတာ့ လိမ္ေနသည္၊ ညာေနသည္၊ ဘာျဖစ္ေနသည္၊ ညာျဖစ္ေနသည္ဆိုေတာ့ ျပည္သူကို မၾကည့္ဖို႔ဘဲ တုိက္တြန္းထားတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ (ဖိုးရႈပ္နားသို႔ ကပ္၍) ဖိုးရႈပ္ေရ … မင္းေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း တခုခုေတာ့ လြဲၿပီထင္တယ္။ ဒီပံုနဲ႔ မင္းရဲ႕ ေဒဝါလီမဂၢဇင္း ရန္ကုန္မွာ လာဖြင့္ရင္ တကယ္ပဲ ေဒဝါလီ ခံသြားရမွာေပါ့ကြ။
ထုိစဥ္ ဖိုးရႈပ္၏ ဖုန္းျမည္လာေလသည္။ ဖုိးရႈပ္က သူ႔ဖုန္းကို စပီကာပါ ဖြင့္ထားသျဖင့္ အားလံုး ၾကားေနရသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ အယ္ခ်ဳပ္ … ဘယ္လိုလဲဗ်။ အယ္ခ်ဳပ္ေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အဝ ရၿပီဆို။
အယ္ခ်ဳပ္။ ။ (အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံျဖင့္) ငါမေျပာပါဘူး။ ေနစမ္းပါဦး … မင္းက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာေလ။ အယ္ခ်ဳပ္ပဲ ရန္ကုန္မွာ မီဒီယာေကာ္နာ့စ္ … အယ္ဟုတ္ပါဘူး … ေဒဝါလီ မဂၢဇင္းတုိက္ ေထာင္မယ္ဆိုလို႔ ေရွ႕ေျပးလာၾကည့္ေနတာ။ ဦးရုကၡစိုးေတာင္ပါေသး။
အယ္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာ … အဲဒါ ငါအိပ္မက္မက္ၿပီး ေယာင္ေနတာဟ … အျမန္ျပန္ခဲ့။
ဟိုလိုလို။ ။ ေဒဝါလီ မဂၢဇင္း ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္မလို႔လား … ႀကိဳဆိုပါတယ္ဗ်ာ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ (ဦးဟိုလိုလိုကို မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း) ပထမဆံုး မွတ္ပံုတင္ ေလွ်ာက္ရမယ္ … အနည္းဆံုး ၃ ႏွစ္ၾကာမယ္။ မၾကာခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းေတြရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဂ်ာနယ္ ဆင္အီးယိုေတြကို ေမးေပါ့။ ဒီနာမည္နဲ႔ေတာ့ က်ဖို႔မေသခ်ာဘူး။ နာမည္ ေျပာင္းရမယ္။ ဥပမာ - ရင္ထဲက ေဒဝါလီတို႔၊ ခ်စ္သူ႔ေဒဝါလီတို႔ … အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။ နာမည္က်ရင္ စထုတ္ႏုိင္ၿပီ။ မထုတ္ခင္ ခံဝန္ ထိုးရမယ္။ ဟိုဟာ မထည့္ပါဘူး၊ ဒီဟာ မေဖာ္ျပပါဘူး၊ ေဖာ္မိ ျပမိပါက အေရးယူပါ၊ မေဖာ္ မျပဘဲလည္း ဝန္ႀကီး စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ျဖစ္ရင္ အေရးယူခံပါမည္။ ဂ်ာနယ္မထုတ္ခင္ စိစစ္ေရး တပတ္ႀကိဳတင္ပါ။ ျဖဳတ္ခ်င္တာ မွန္သမွ်ကို ျဖဳတ္မယ္ … အဲဒါေတြကို ျဖဳတ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖဳတ္ပါ။ မျဖဳတ္ရင္ အေရးယူမယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ပါ ပိတ္မယ္ ...။ ကံမေကာင္းရင္ ေထာင္ခ်မယ္ ...။
ဝန္ႀကီးဦးေဆာ္ၾကမ္းက မ်က္စိမွိတ္၍ တရစပ္ ရြတ္ေနစဥ္ ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖိုးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္တုိ႔မွာ ထိုေနရာမွ အျမန္ဆံုး ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလေတာ့ သတည္း။ ။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္း အခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
| < Prev | Next > |
|---|
