သႀကၤန္မ႑ပ္ ေဆာက္လုပ္ရာတြင္ စီးပြားေရးကုမၸဏီႀကီးမ်ား၏ ကမကထျပဳမႈကုိ အားထားေနရသည့္အျပင္၊ ေရပက္ခံ ထြက္သူ မ်ား အတြက္လည္း ေငြေၾကးကုန္က်စရိတ္ ပုိမုိႀကီးျမင့္လာသည္ဟု မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ စာေရးဆရာတဦးကဧရာ၀တီသုိ႔ ေျပာသည္။
“Alpine ေသာက္ေရသန္႔မ႑ပ္က သိန္း ၂၅၀ ေက်ာ္ကုန္တယ္၊ အဆုိေတာ္ငွားတာမပါေသးဘူး၊ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ သႀကၤန္မွာ ေရပက္ဖုိ႔ေတာင္ ေလးရက္ကုိ ငါးေသာင္း၊ ၆ေသာင္းက်ေနၿပီ၊ ပုိက္ဆံရွိမွလည္လုိ႔ရတဲ့ စီးပြားေရးသႀကၤန္”ဟု ၎ကဆုိသည္။
မႏၱေလးသႀကၤန္သည္ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီး အဆုိေတာ္မ်ား၊ တီး၀ုိင္းမ်ားႏွင့္ ကုမၸဏီ ႀကီးမ်ား၏ ေစ်းကြက္သာျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ယခုႏွစ္တြင္ စီးပြားေရးက်ဆင္းၿပီး ကုန္က်စရိတ္မ်ားျပားျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ကုမၸဏီႀကီး မ်ား၏ ေငြေၾကးေထာက္ပံမႈမွာလည္း နည္းပါးလာေၾကာင္း အဆုိပါစာေရးဆရာက ေျပာသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီသုိ႔ ေရကစားမ႑ပ္ေပါင္း ၁၁၀ ခန္႔တည္ေဆာက္ရန္ စာရင္းေပးသြင္းထားေသာ္ လည္း ကုမၸဏီႀကီးမ်ားက ေထာက္ပံ့မႈ မရွိသည့္အတြက္ မ႑ပ္ ၃၉ ခုသာ တည္ေဆာက္မည္ဟု သိရသည္။
မႏၱေလးသႀကၤန္ဆုိသည္မွာ ယခင္က ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ေပ်ာ္ရြင္စြာေရကစားႏုိင္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ မႏၱေလး က်ဳံးနံေဘးတြင္ လူမ်ဳိးျခား ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူမ်ား၏ သႀကၤန္သာျဖစ္ေနေၾကာင္း စာေရးဆရာ ညီပုေလးကလည္း ေျပာသည္။
“အရင္တုန္းက အုန္းလက္ကေလးရွိရင္ ေရပက္လုိ႔ရတယ္ေလ၊ အခုေတာ့ ပုိက္ဆံရွိတဲ့ တရုတ္ေတြရဲ႕ ေၾကာ္ျငာအျပည့္ မ႑ပ္ႀကီး ေတြနဲ႔ သူတုိ႔သႀကၤန္ျဖစ္သြားၿပီ”ဟု ၎ကဆုိသည္။
ၿမိဳ႕ခံ မႏၱေလးသားမ်ားအေနျဖင့္ ယခင္က ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ မ႑ပ္မ်ား ထုိးႏုိင္ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ၿမိဳ႕စြန္ ရပ္ကြက္မ်ား သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕သြားျခင္း၊ စီးပြားေရးက်ဆင္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္ မ႑ပ္မ်ားေဆာက္လုပ္၍ ရုိးရာအကမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံရန္ မလြယ္ကူ ေၾကာင္း ဆရာညီပုေလးက ဆုိသည္။
“ဟုိတုန္းက မႏၱေလးက နဂါးေဒၚဦး ေဆးလိပ္ခံု ဆုိတာ ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးပဲ၊ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ထုိးတာ သူ႔ေဆးလိပ္ ေၾကာ္ျငာ တခုမွမပါဘူး၊ အခုေခတ္နဲ႔ကြာတယ္”ဟု မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ စာေရးဆရာကလည္း ေ၀ဖန္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မတုိင္မီက ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ယိမ္းတုိက္ျခင္း၊ တီးလုံးတုိက္ျခင္း၊ သံခ်ပ္တုိက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ဆူညံစည္ကားေနေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ သႀကၤန္အႀကိဳကာလ ေတးသီခ်င္းမ်ားပင္ ဖြင့္လွစ္ျခင္းမရွိေၾကာင္း လူရႊင္ေတာ္ ဦးလူေမာ္က ေျပာသည္။
“အခုသႀကၤန္က ရယ္ဒီမိတ္ သႀကၤန္ေလ၊ အႀကိဳေန႔မွ ရန္ကုန္ကတီး၀ုိင္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး၊ေမာ္ဒယ္ေတြကလာမွာ ဘာယိမ္းမွ တုိက္ စရာမလုိဘူး၊ စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့လည္း စိတ္မ၀င္စားအားဘူး”ဟု ၎ကဆုိသည္။
ယခင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ေစ်းခ်ိဳ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္မ႑ပ္၊ ဘူတာႀကီး၊ နဂါးေဒၚဦး စသည့္ မ႑ပ္ႀကီးမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ မ်ားအေနျဖင့္ မ႑ပ္မထုိးႏုိင္ေတာ့ဘဲ လူမ်ိဳးျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား တည္ေထာင္ထားသည့္ မ႑ပ္ႀကီးမ်ားတြင္ ကခုန္ရုံသာ တတ္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ဦးလူေမာ္ကေျပာသည္။ မႏၱေလးက်ဳံးနံေဘး မ႑ပ္မ်ားတြင္ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ အဆုိေတာ္မ်ား၊ ဒီေဂ် ဂီတမ်ားသာေခတ္စားေနသည့္အတြက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ တူရိယာ အသင္းႀကီးအေနျဖင့္လည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕သားမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ၊ တူးပုိ႔တူးပုိ႔ အစရွိသည့္ သီခ်င္းမ်ား သီဆုိႏုိင္ရန္ ဖိတ္ၾကားထားသည့္ အိမ္မ်ားသုိ႔သာ လုိက္လံေဖ်ာ္ေျဖေနရသည္ဟု မႏၱေလးသား စာေရး ဆရာက ေျပာသည္။
“အခုေခတ္က ယိမ္းကရင္ ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕လုိ႔ေအာ္တဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ သႀကၤန္မွာ မူမပ်က္ရေအာင္သာ ၿမိဳ႕မက ထြက္ေနရတာ”ဟု ၎ကဆုိသည္။
DJ ဂီတပညာကုိ သင္ၾကားေနဆဲ သူတေယာက္ကုိ မႏၱေလးသႀကၤန္တြင္ ငွားရမ္းလွ်င္ က်ပ္သိန္း ၂၀ ေပးရေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕မတီး၀ုိင္းမွ အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ အခေၾကးေငြ ရရွိျခင္းမရွိေၾကာင္း မႏၱေလးၿမိဳ႕သား စာေရး ဆရာက ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာျပသည္။
ယခင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ သဂၤဟ၊ ရႈတုိင္းယဥ္၊ မုိးေကသီ၊ သိဂႌ ေတးခ်စ္သူ၊ ထီလာေမာင္ စသည့္ သႀကၤန္ေတးဂီတ၀ုိင္းမ်ား အျပင္၊ သံခ်ပ္၀ုိင္းမ်ား အျဖစ္ ဗုိလ္ဆရာသခင္၊ မေဟာသဓာ အဖြဲ႔မ်ားရွိခဲ့သည္။
မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈ သႀကၤန္ဆုိသည္မွာ အလွျပကားတြင္ ျမန္မာတူရိယာ ဆုိင္း၀ုိင္းမ်ား၊ ေလမႈတ္တူရိယာမ်ားႏွင့္ ညီညီညာညာက ႏုိင္ရန္ တလကုိးသီတင္း ယိမ္းတုိက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ယေန႔ခတ္တြင္ သႀကၤန္နားနီးမွ သတင္းစာမ်ားတြင္ အကသင္တန္းမ်ား ေခၚယူ၍ ႏုိင္ငံျခားအကမ်ားကုိသာ ကျပေၾကာင္း၊ ပုိက္ဆံရွိမွသာ မ႑ပ္အေပၚတက္၍ ေရကစားႏုိင္သည့္ စီးပြားေရးသႀကၤန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာညီပုေလးက သုံးသပ္ေျပာဆုိသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
