ပဲခူးျမစ္ေဘးမွာ အေမရိကန္ စာေရးဆရာ ဂၽြန္စတိန္းဘက္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး တခုရွိတယ္။ မကၠဆီကန္ေတြ လိုလို တကၠဆက္မွာ လိုလို ၾကမ္းၾကမ္း ရွရွ မထီတရီေတြ။ ျခားနားတာက ဒီရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက သိပ္ဆင္းရဲၿပီး သိပ္ေျဖရွင္း တတ္ၾကတာပါပဲ။
ဒီရပ္ကြက္္ထဲမွာ အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစား၊ ဖဲနဲ႔ မိန္းမ၊ အရက္နဲ႔ ဓားေျမႇာင္၊ တံငါသည္နဲ႔ အလုပ္ၾကမ္းသမား၊ ဗီဒီယုိရံုနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ ဆိပ္တို႔ ရွိတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ ထဲမွာ ရန္ျဖစ္သံ မၾကားရတဲ့ေန႔ မရွိဘူး။ အရက္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဗီဒီယိုရံု မစည္ကား တဲ့ေန႔ မရွိဘူး။ အရပ္ လူႀကီးေတြ အရက္ မေသာက္တဲ့ ေန႔မရွိခဲ့ပါဘူး။ပဲခူးျမစ္နဲ႔ ဧရာဝဏ္ လမ္းမႀကီးက မ်ဥ္းၿပိဳင္ပါ။ ပါဝါ တိုင္ႀကီးေတြက ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္နဲ႔ စည္းရိုး လိုပါပဲ။ နယ္နိမိတ္ တခုက အမႈိက္ပံု အႀကီးႀကီး။ ေနာက္ အတိုင္း အတာ တခုက လမ္းဆံု လမ္းခြက ငါးပိဆိပ္။ ေရွ႕ဆက္ သြားရင္ သာေကတ။ ဓနိရည္ ဆိုင္ေတြ၊ ေတာအရက္ ဆိုင္ေတြက အဲဒီေနရာက စၿပီးေတြ႔ရ ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို ဧရိယာ ရပ္ဝန္းကို “ရႈခင္းသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။
ၿမိဳ႕အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ မွည့္တတ္ ေခၚတတ္တဲ့ နာမည္ပါပဲ။ ဂုဏ္ယူ ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဝိေသသ ထူးေတြ နဲ႔ေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ ေတာင္ေပၚ ရႈခင္းေတြ ပင္လယ္ ရႈခင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ေနာက္က်ိ ေနတဲ့ ပဲခူးျမစ္နဲ႔ သန္လ်င္ တံတား ႀကီးကိုေတာ့ လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။ ဂုဏ္ယူစရာ ဝိေသသထူး တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက စံုေထာက္ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ ပုလိပ္ေတြ ေျခမရႈပ္ ရဲတာပါပဲ။ ကိုယ့္လူႀကီး ေတြနဲ႔ကိုယ္ အလုပ္ျဖစ္ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္္ပါ။ အာဏာပိုင္ေတြ လက္လွမ္းမမီတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမဲ့ ဇုန္ပါ။ စစ္ကားႀကီး ေတြနဲ႔ အဝိုင္း ခံထားရတဲ့ က်ေနာ္လို ဝရမ္းေျပး တေယာက္ အတြက္ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမပါပဲ။
အလုပ္ၾကမ္း သမားႀကီးေတြ ေဆာင္းတဲ့ ဝါးဖတ္ဦးထုပ္တလံုး။ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္တရံ။ ဖ်င္ၾကမ္း ဝတ္စံု သံုး၊ ေလးထည္။ သန္လ်င္တံတား တည္ေဆာက္ေရး စက္ေမာင္းလုပ္သား ကတ္တခုနဲ႔ ရႈခင္းသာသား လုပ္ေနလို႔ရခဲ့ပါတယ္။
ရပ္ကြက္လူႀကီးတေယာက္ အိမ္ကို ငွားၿပီး ပါလာတဲ့ ေရဒီယုိေလး သူ႔ေပးထားလိုက္ရံုနဲ႔ အခ်ိန္တန္ရင္ သတင္းမွန္မွန္ နားေထာင္လို႔ ရေနပါၿပီ။ ကံေကာင္းရင္ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကိုေတာင္ ခ်ိန္းေတြ႔လို႔ ရတတ္ပါတယ္။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြက ရႈခင္းသာပံုမဟုတ္ဘဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ျဖစ္ေနေလေတာ့ စူးသလို စမ္းသလို မိန္းမႀကီးေတြက ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း မိန္းမက သူခ်က္တဲ့ဟင္းေလး ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးရင္း “က်မ မိဘေတြက ပိုက္ဆံ နည္းနည္းရွိတယ္၊ သူနဲ႔ သေဘာမတူလို႔ ခြဲထားၾကတာ၊ ကေလးေတြကို သနားလို႔လာေတြ႔ေပးတာ” ဘာညာဘာညာေပါ့။
ဒီေလာက္ဆိုရင္ကိုပဲ ျမန္မာဗီဒီယို ပရိသတ္က စုတ္သပ္လို႔ ရသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ကေလးေတြ ျပန္သြားတဲ့ညဆို ဓနိရည္ နည္းနည္းေမာ့လာၿပီး လမ္းထဲအဝင္မွာ ပန္းႏြယ္ကစိမ္းေတြ၊ ဖိုးေရႊလမင္းေတြ၊ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ေအာ္လိုက္ရံုပါပဲ။ အိမ္ထဲဝင္ခါနီးမွာ ေတြ႔တဲ့ ေခြးပိန္တေကာင္ကို ပိတ္ကန္လိုက္ရံုပါပဲ။
ဒါဆုိရင္ ရႈခင္းသာရဲ႕ ဧည့္သည္လို႔ သေဘာမထားေတာ့ပါဘူး။ UG ျပန္လုပ္လို႔ရသြားပါၿပီ။
ဒီလို လြယ္ကူသက္သာတဲ့ အေနအထိုင္မ်ဳိးနဲ႔ အခ်ိန္တခ်ဳိ႕ ရလိုက္ဖို႔ ေပးလိုက္ရတဲ့ တန္ဖိုးကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ လွသန္းနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာေမာင္ႏိုးတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ အမႈတြဲအျဖစ္နဲ႔ ေထာင္က် ခဲ့ရတာပါပဲ။
အခုေတာ့လည္း ကိုလွသန္းက ဆုအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကေလာင္နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနပါၿပီ။လွသန္း။ ၾကည္ေမာင္သန္း။ နမိတ္ထြန္းသန္း။ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔။ ေနာက္နာမည္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။
ေမာင္ႏိုးက ေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ပံုေတြ အပ္ထည္ေတြ လက္မလည္ေအာင္ေရးဆြဲေနရတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ ေနပါၿပီ။
အဲဒီတုန္းက ရႈခင္းသာသား၊ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို မၿငိဳမျငင္ အိမ္ေပၚ တင္ေကၽြး ထားခဲ့တာပါ။ ကိုလွသန္းက ရံုးဆန္ ခြဲတမ္းရတာေလးကို ထမ္းၿပီး ျပန္လာတတ္ပါတယ္။ သူစီးထားတဲ့ ဖိနပ္က လမ္းမွာ ျပတ္၊ မျပတ္မေသခ်ာဘူး။
အခုေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ က်ဴရွင္ႏွစ္ေက်ာင္း၊ သံုးေက်ာင္းေလာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္က သူ႔အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စီးကရက္နဲ႔ ကြမ္းႀကိဳက္တဲ့ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကဗ်ာကိုလည္း ႀကိဳက္ပံုရပါတယ္။
ေမာင္ႏိုုးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း သိန္းသိန္းက ငါးမွ်ားေကၽြးပါတယ္။ ပဲခူးျမစ္ထဲမွာ လက္ထြန္ပစ္ေကၽြးတယ္။အမိမ်ားတာက ငါးသန္ေခ်ာင္းဆိုတဲ့ငါး။ ဒီငါးက မိမိခ်င္း ေျမႀကီးေပၚ တဖုန္းဖုန္း ရိုက္ပစ္ လိုက္ၿပီးမွ ခ်ိတ္ကျဖဳတ္လို႔ရတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ခ်ိတ္မွာ လံုးေထြးရစ္ပတ္လိုက္ၿပီးမွ ျဖဳတ္ရင္မရေတာ့ဘူး။
ပံုသဏၭာန္က ေႁမြေသးေသး အေကာင္ေပါက္ေလးနဲ႔ တူပါတယ္။ ရႈခင္းသာမွာေပါတဲ့ ငါးမို႔ထင္ပါရဲ႕ မာေၾကာ ထူးဆန္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အထဲမွာ ရႈခင္းသာ ဒီဇုိင္းနဲ႔ အလိုက္ဖက္ဆံုး သူကေတာ့ ဒီဇိုင္းဆရာ ပန္းခ်ီ ဆရာ သိန္းသိန္းပါပဲ။ ေရလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မခ်ဳိးဘူး၊ အဝတ္လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔မလဲဘူး၊ေခါင္းလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေလွ်ာ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆံပင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ လက္သည္းထဲမွာ အၿမဲတမ္း တရုတ္ေဆး မင္ရည္ေရာင္ေတြနဲ႔။
ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္ရင္ကို ဘာမွဂရုမစိုက္တဲ့ပံု၊ ဘယ္သူ႔မွ မမႈတဲ့ပံု ေပါက္ေနပါတယ္။ မီးခြက္မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႔ အရက္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ခါးလ်ား ရွည္ႀကီးကိုဆန္႔၊ လက္ျပန္ခါးမွာေထာက္ၿပီး သူ႔ဂ်ပ္သိပ္ ဆံပင္ ရွည္ႀကီးထဲက သန္းဥ ႏႈိက္ရင္း ေမာ့ေနတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းေလးဟာ ေဒသခံေတြၾကားမွာ ေျပပ်စ္ ေအးခ်မ္းလို႔ ေနပါတယ္။ သူမႀကိဳက္ရင္ ေစာင္းလို႔မွ မၾကည့္၊ နားလည္း ေထာင္ေနေလ့မရွိတဲ့ သိန္းသိန္း ဆိုတဲ့လူဟာ သူယံုရင္၊ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘယ္မဆိုသြားရဲ၊ ဘာမဆိုလုပ္ရဲတဲ့ ဘာမထီ စစ္ကဲႀကီးပါပဲ။
ရႈခင္းသာ နံနက္ခင္းေလးက အိုးသံခြက္သံေတြ၊ ေရပံုး၊ သံတိုင္ကီပိုင္းျပတ္ အသံေတြ၊ ဆဲသံ၊ ဆိုသံ ငိုသံ ေတြနဲ႔ စတင္ေနပါၿပီ။ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာပါပဲ။ ညက ေရတက္လို႔ ေမ်ာသြားတဲ့ ေရတိုင္ကီပိုင္းေတြ ေရပံုးေတြကို ျပန္လိုက္သိမ္းရ၊ ဆည္းရပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ထားတဲ့ အိုးေတြခြက္ေတြကို ေဆးေၾကာၿပီး ညကေထာင္အိပ္ထားတဲ့ ျခင္ေထာင္ေတြ ေစာင္ခပ္လတ္လတ္ေတြကိုလည္း ေခါက္သိမ္းၿပီး ပုဆိုးနဲ႔ထုပ္ရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း ေရတိုင္ကီပိုင္းျပတ္ကို ထမ္းသြားပါတယ္။ ဒါ နံနက္ခင္းရဲ႕ ပထမဆံုးေျဖရွင္းနည္း အစပါပဲ။ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အိုးခြက္၊ ျခင္ေထာင္ေတြနဲ႔ ထားလို႔ရမယ့္ ပစၥည္းမွန္သမွ် သြားထားၾကဖို႔ပါပဲ။သြားၿပီး ေပါင္ၾကတာလို႔ မသံုးႏႈန္းပါဘူး။ ေပါင္တယ္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းက ရႈခင္းသာမွာ ရိုင္းပါတယ္။မယဥ္ေက်းရာ က်ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုး ထားလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းသြား ထားခဲ့ၾကၿပီး လမ္းစရိတ္ရွာ၊ ကုန္ဖိုး အရင္းအႏွီး ရွာၾကရတာပါပဲ။ ထားလို႔ရသမွ် ပိုက္ဆံေလး ခြဲတမ္းခ်ၿပီး ကိုယ္စီ လမ္းစရိတ္လုပ္ ေစ်းေရာင္း၊ ကုန္ထမ္း၊ က်ပန္း အကုန္လုပ္ၾကပါတယ္။ ငါးေလွဆိုက္ရင္ ငါးလုပ္သား၊ သဲေလဆိုက္ရင္ သဲအလုပ္သမား။
မိဘေတြ အလုပ္သြားၿပီ ဆိုရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြက ရပ္ကြက္အစြန္မွာရွိတဲ့ ဗိမာန္ႀကီးဆီကိုသြားၾကပါၿပီ။အဲဒီအမႈိက္ပံုႀကီးက သူတို႔ဗိမာန္ပါပဲ။ ေန႔လယ္စာ မုန္႔ပဲသေရစာ စားဖို႔ ရီဆိုက္ကယ္ လုပ္ငန္းႀကီးစတင္ပါၿပီ။ျပန္ေရာင္းလို႔ရမယ့္ ပစၥည္းေတြ သူတို႔သိတယ္။ ဒူးရင္းသီးေစ့တို႔၊ ပိႏၷဲသီးေစ့တို႔က ျပန္စားလို႔ရတယ္။ကံေကာင္းရင္ ေရႊတိုေရႊစေတာင္ ရတတ္ေသး။ ကေလးေပမယ့္လည္း ေျဖရွင္းတတ္တဲ့ ရႈခင္းသာ ကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ေပမယ့္ ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္တဲ့ အိမ္လည္းရွိတယ္။ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လုပ္မေန ၾကပါဘူး။သူတို႔အိမ္ေတြကလည္း ကြယ္ေနဝွက္ေနလို႔ ရတဲ့အိမ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အခ်ိန္ပိုေလး ဆင္းရတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ေစ်းဖိုးႀကိဳေပးႏိုင္တာေပါ့။ ညေနပိုင္း ေရမိုးခ်ဳိး၊ ခ်ယ္သၿပီး တြဲခုတ္သြားၾက တာပါပဲ။ ညေနစာေကၽြးခိုင္းၿပီးရင္ ညႀကီး အလုပ္ဆင္းရဦးမယ္ေလ။ သူတို႔လည္း ႀကိဳးစားၾကရတာပါပဲ။
မိုးခ်ဳပ္စျပဳလို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အိမ္ျပန္လာၾကၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ရႈခင္းသာရဲ႕ အသာယာဆံုးအခ်ိန္ စတင္ပါတယ္။မနက္ခင္းက ထားခဲ့တဲ့ အိုးေတြခြက္ေတြ ျပန္ယူၾကရပါတယ္။ ေရြးတယ္လို႔ မသံုးၾကပါဘူး၊ ျပန္ယူၾကတာပါ။
ခဏထားထားတာကို ခဏျပန္ယူၾကတာပါပဲ။ ယူၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက။ ျပန္ယူၿပီး ျပန္ၿခံဳၾက၊ ျပန္ေထာင္ၾက။ ရလာသမွ်၊ ရွာလာသမွ် တညတည္းကုန္ေအာင္ ေသာက္ၾက သံုးၾကပါတယ္။ ဖဲရိုက္၊ အန္စာေခါက္ ၾကပါတယ္။ ဗီဒီယုိ ရံုေတြမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ကား ကိုယ္ေရြးၾကပါတယ္။ ျမန္မာရံု၊ တရုတ္ ေနေအာင္ကား၊ ကုလားေက်ာ္ဟိန္းကား။ ဆင္းရဲသားကား။ ဆင္းရဲသားကားဆိုတာ အဝတ္မဝတ္တဲ့၊ အဝတ္မရွိ တဲ့ကားကို ေျပာတာပါ။
ဒီမွာက ေရတက္၊ ေရက်အၿမဲရွိတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ထိုင္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္ၾကည့္၊ ညဘက္အိပ္အိပ္၊ နားလည္ထားရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ တခုရွိပါတယ္။ အဆင့္အတန္းျမင့္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္က လူယဥ္ေက်းေတြ စိတ္ရွည္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိႏိုင္တဲ့ အရာတခုပါ။
ပထမ၊ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကမ္းေပၚကို ေရကတက္လာၿပီဆိုရင္ ဖင္ထိုင္ခံုေလးေတြေပၚ ထိုင္ရပါတယ္။ဖင္ထိုင္ခံု ျမဳပ္လာၿပီဆိုရင္၊ ဖင္ထိုင္ခံုေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ၾကည့္ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ေျပာမေနပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာင္ ေအာက္ခံဆင့္တန္း နိမ့္လို႔၊ ေရတက္ၾကမ္းလို႔၊ ငုတ္တုတ္အိပ္ရတဲ့ အိမ္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ခ်ဲေလး ဘာေလးေပါက္ရင္ ျပင္မယ္ျပင္မယ္နဲ႔ေပါ့။
သံုးလို႔ျဖဳန္းလို႔ ကုန္ၿပီဆိုရင္ေတာ့၊ အသီးသီး အသက အသက အိမ္ျပန္လာၾကပါၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း လက္တဘက္ မုန္႔တခုစီနဲ႔၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ခါးၾကား ပုလင္းထိုးလို႔၊ မိန္းမေတြကလည္း ေန႔သြင္းနဲ႔ ယူလာတဲ့ ေရႊဘိုမင္းသမီး သနပ္ခါးတို႔၊ ပလတ္စတစ္ဘုရား ပန္းခက္တို႔ ကိုင္လာၾကပါတယ္။
မိသားစုေလးေတြရဲ႕ နားခိုရာ အိမ္ဆိုတာကလည္း တံခါးကိုႀကံဳသလို ပိတ္လိုက္ရံုပါပဲ။ အခန္းအကာ မရွိတာက မ်ားပါတယ္။ ေၾကာင္ခုန္ခ် လိုက္ရင္ေတာင္ အသံျမည္ၿပီး လႈပ္သြားတတ္တဲ့၊ တဲသာသာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း၊ ရရာေရာစပ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ ဆက္ေနတာပါ။
သြပ္ျပားအပိုင္းအစကို ကာခ်င္ကာမယ္၊ မိုးမလံုတဲ့ေနရာ ပလတ္စတစ္ထပ္ခ်င္ ထပ္ထားမယ္။ သစ္ၾကား ဝါးညႇပ္ေတာ့ေရာ၊ ဒီထက္ပုိၿပီး ဘာျဖစ္ဦးမွာမို႔လဲ။ အဲဒီ ဒႆနနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ မည္ကာမတၱေလး ေတြပါ။ အိပ္ရာဝင္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံကလည္း ယဥ္ေပါ့၊ သင္းေပါ့။ ကပ္လ်က္ေဘးအိမ္က စည္းခ်က္မွန္မွန္ အသံတခု ကၽြိကၽြိ၊ ကၽြိကၽြိနဲ႔ ျမည္ေနပါတယ္။ ဒါကို ကပ္လ်က္ေဘးအိမ္က မိန္းမရြယ္ရြယ္က ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ လိုက္ပါ တယ္။
“ညည္းတို႔ မီးေတြလည္းမႈတ္လို႔၊ ေစာေစာစီးစီးပါလားဟဲ့”
ကၽြိကၽြိ၊ ကၽြိကၽြိ စည္းဝါးသံကေတာ့ မွန္ေနဆဲပါပဲ။ မိန္းမငယ္ငယ္ အသံတသံက ျပန္ေျဖေဖာ္ရပါတယ္။
“မနက္အေစာႀကီး ကုန္စိမ္းႀကိဳစရာရွိလို႔အမေရ၊ ဝီရိယေလး အားကိုးေနရတယ္”
ဝါးလတ္လား၊ သုတ္စီးလားမသိ၊ ဝါးခ်င္းႀကိတ္သံေလးကေတာ့ မွန္မွန္ တကၽြိကၽြိ။ လင္နဲ႔ မယား၊ သားနဲ႔ အမိေတြ၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္လိုက္ရင္၊ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္လံုၿခံဳ သြားၿပီဆိုတဲ့ စံႏႈန္းနဲ႔ ေနေနၾကရတာပါ။
လူေျခတိတ္ခ်ိန္လည္း ေရာက္ပါၿပီ။ သက္ႀကီးလည္း ေခါင္းခ်ပါၿပီ။ အိမ္ရွင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွပဲ က်ေနာ့္ဘဝ အမွန္လည္း စတင္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
မိန္းမဝယ္ေပးထားတဲ့ ဝီစကီပုလင္းကို ဖြက္ထားတဲ့ေနရာက ထုတ္ၿပီး အသံမျမည္ေအာင္ ငွဲ႔ရပါတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ထြန္းၿပီး စာရြက္စာတမ္းေတြကို အသံမျမည္ေအာင္ ကိုင္တြယ္ရပါတယ္။ေရးစရာ ရွိတာေရးၿပီး ဖတ္စရာရွိတာ ဖတ္တဲ့အလုပ္ကို အခုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ရႈခင္းသာ သားဆိုတာ ဝီစကီေသာက္လို႔ စာေရးေနလို႔မရဘူးေလ။
လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကင္းခ်ထားစရာလည္း မလိုပါဘူး။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ပူပန္ ေနစရာလည္း မရွိပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ ဗ်ဴဟာေျမာက္ လံုၿခံဳေရးလမ္းမႀကီးေတြ ရွိတယ္ေလ။ ေရတက္ရင္၊ မိုးရြာရင္၊ ခၽြဲက်ိေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ ရႊံ႕ေစးလမ္းေတြက မတ္မတ္မားမား ေလွ်ာက္လို႔ကို မရပါဘူး။
ေက်ာင္းသြားမယ့္ ကေလးေတြဆို ေခ်ာ္မလဲခ်င္ရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ လက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ကို သြားရတာပါ။လူႀကီးေတြလည္း တုတ္ေထာက္ၿပီးမွ သြားလို႔ရပါတယ္။ ဒါေတာင္တဘိုင္းဘုိင္း လဲေနၾကတာပါ။
ဘယ္ရဲ၊ ပတၱေရာင္မွ လြယ္လြယ္ဝင္လို႔မရပါဘူး။ စစ္ကားဝင္ရင္ စစ္ကားနစ္မယ္။ ရဲစက္ဘီးနဲ႔ဝင္ရင္ စက္ဘီးတျခား လူတျခားလဲမယ္။ ဘယ္ေလာက္ခိုင္ခံ့တဲ့ ခံစစ္ေၾကာင္းလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
က်ေနာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် အၾကာႀကီးေနခဲ့တဲ့ ရႈခင္းသာဆိုတာ ရႈခင္း မသာပါဘူး။ ၾကားခင္း မသာပါဘူး။က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေနခင္း သာခဲ့ပါတယ္။ေက်းဇူးရွိဖူးေသာ အရာကို ေက်းဇူးဆိုအပ္၏ ဆိုတဲ့ အလိုအရ က်ေနာ္ ရႈခင္းသာကို ေက်းဇူးစကားဆိုပါရေစ။ ။
| < Prev |
|---|
