သူတို႔ အခ်ဳပ္ခန္း

တခါတရံမွာ ထူးထူးျခားျခားရွိတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ေလ်ာ့ပါး ေမွးမွိန္သြားေလ့မရွိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ရယ္လို႔ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ လူ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီအတိုင္းပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။

the_worlds_most_humane_prison_is_in_norway_06
အခုတေလာ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက လူ ၈၀ နီးပါးကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္း ကမၻာ့သတင္းစာတိုင္း လိုလိုမွာ ေန႔တိုင္း ဖတ္ေနရတဲ့အခါ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔အတူ ျမန္မာ ၄ ေယာက္ ေနာ္ေဝး ႏိုင္ငံမွာ ခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုလည္း တဆက္တစပ္တည္း သြားၿပီး သတိရမိပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ ေမာကၡ ပညာေရးမဂၢဇင္း အင္တာနက္ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ “လူ႔ အၾကင္နာတရား အရွိဆံုး ေနာ္ေဝးအက်ဥ္းေထာင္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ အဲဒီ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္တုန္းက က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ပိုၿပီး သတိရေနေစေတာ့တာေပါ့။

ဒီတုန္းက က်ေနာ္အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၅ ေယာက္ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံမွာ ခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုမြန္းေအာင္ (ေတးသံရွင္)၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ေစာနယ္လ္ဆင္ခူးနဲ႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ ေယာက္ ခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံေလွ်ာက္ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီးတဲ့အခါ ေရွ႕ေနတဦးနဲ႔ တိုင္ပင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ NGO တခုက ငွားေပးတဲ့ ေရွ႕ေနနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကရတာပါ။ ေရွ႕ေနရဲ႕ စီစဥ္လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၅ ေယာက္က ပထမဦးစြာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေအာ္စလိုေလဆိပ္ ရဲစခန္းကို သြားၾကရပါတယ္။ ေရွ႕ေန ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာကိုလည္း ယူသြားၾကပါတယ္။

ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ၅ ခုကို ကိုမြန္းေအာင္က ရင္စို႔ခန္႔ မရွိတရွိ ေကာင္တာေပၚ သြားၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ အနီးဆံုးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲသားတဦးက စူးစမ္းသလိုၾကည့္ၿပီး “ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။

ကိုမြန္းေအာင္က “ခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ ရဲသားရဲ႕မ်က္ႏွာက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး လုပ္ေနရာက စားပြဲေပၚက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြကို ယူၾကည့္ၿပီး “ဟာ အဲဒါ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မင္းတို႔မွာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြ ရွိေန တာပဲဟာ” ဆိုၿပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို နားမလည္သလို သိမ္းႀကံဳးၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။

ကိုမြန္းေအာင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာထားနဲ႔ပဲ “အဲဒီ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြက အားလံုး တခုမွ အစစ္မဟုတ္ဘူးကြ၊ အကုန္လံုး အတုေတြ ခ်ည္းပဲ” လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါၾကေတာ့မွ ရဲသားလုပ္တဲ့သူ မ်က္လံုး မ်က္ဆံျပဴးၿပီး ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ အားလံုးကို ဆတ္ကနဲဆြဲယူ၊ တခုခ်င္းစီ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ေဘးနားက ရဲသားေတြလည္း အနားကို တိုးလာၾကပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိပဲ ရဲေမတခ်ိဳ႕ အပါအဝင္ သူတို႔ ရဲဌာန တခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

လူ ၅ ေယာက္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္အတု ကိုယ္စီကိုင္လ်က္ ခိုလႈံခြင့္ လာေတာင္းတာဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း တခါမွ ဒီလို ႀကံဳဖူးဟန္ မတူပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔ကို မလွမ္းမကမ္းက ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ေန၊ အကဲခတ္ေနၾကပါတယ္။

ကိုမြန္းေအာင္က ေရွ႕ေနေရးေပးလိုက္တဲ့ စာကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရဲသားလုပ္သူက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြကို ယူၿပီး ခဏေနဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အခန္းတခုထဲ ဝင္သြားပါတယ္။

အခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ရဲသား ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတို႔လည္း သက္ဆိုင္ရာနဲ႔ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေနရလို႔ပါလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဧည့္ခန္းတခုထဲ ေခၚသြားပါတယ္။ ခဏၾကာရင္ တေယာက္ခ်င္းစီကို စစ္ခ်က္ အနည္းငယ္စီ ယူမွာျဖစ္လို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကဖို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ခဏထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဧည့္ခန္းက ေျမညီထပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔ျပန္႔ပါတယ္။ ျပတင္း ေပါက္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားမို႔ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း ရပါတယ္။ အျပင္ဘက္ ေလဆိပ္ကြင္းထဲနဲ႔ အေဆာက္အဦး တခ်ိဳ႕ ကိုလည္း ျမင္ေနရပါတယ္။ နံရံနဲ႔ ကပ္လ်က္ စားပြဲရွည္ေပၚမွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ တျခားအစားအစာတခ်ိဳ႕ တင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခါးလယ္ မရွိတရွိေလာက္သာ ျမင့္တဲ့ ျပတင္းေပါက္တခုေဘးမွာ ရပ္ၿပီး အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့ ပန္းပင္ေတြ အလွ စိုက္ထားကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဆာေလာင္ လာၾကပါတယ္။ မနက္က အိမ္ကထြက္လာေတာ့ ၈ နာရီ။ ေရွ႕ေနဆီဝင္၊ ရဲစခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီ။ ေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲက ထိုင္ေစါင့္တာ အခု ၁၂ နာရီထိုးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ၿပီး တခုခု ဝယ္စားၾကဖို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။

ဧည့္ခန္းထဲက ေခါင္းျပဴေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ေတြ႔ေတာ့ ရဲသားတေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္၊ “ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ” ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က “ထမင္းဆာလို႔ တခုခု ထြက္ ဝယ္စားခ်င္တယ္” လို႔ေျပာေတာ့ “ဟာ ကိစၥမရွိဘူး က်ေနာ္တို႔ ဝယ္ေကၽြးပါ့မယ္။ အခန္းထဲကပဲ ေစာင့္ပါ” ဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္ပဲ မေျပးရုံတမယ္ ထြက္သြားတာ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ ဘာစားခ်င္တယ္ဆိုတာ မွာခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ သူျပန္လာေတာ့ အခ်ိဳရည္ ဘူးေတြ၊ ေပါင္မုန္႔ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ စားလုိက္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို တျခားအခန္းက်ဥ္းေလးတခုမွာ တေယာက္ခ်င္းစီေခၚၿပီး စစ္ခ်က္ အနည္းငယ္စီ ယူပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာသမွ် လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ရုိက္ၿပီး လိုက္မွတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညေန ၄ နာရီမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကားတစင္းေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာ ကားဆရာ သိတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေနရာဟာ ခိုလႈံခြင့္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ား ေခတၱေနထိုင္ရတဲ့ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စခန္းတာဝန္ရွိသူေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဟိုက်ရင္ စခန္းတာဝန္ရွိသူေတြထံ ေပးဖို႔စာနဲ႔တကြ အားလံုးရွင္းျပ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကားေပၚတက္ခါနီးေတာ့ ရဲသားတေယာက္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို အ့ံအားသင့္ သြားေစပါတယ္။ သူက ဘယ္လိုေျပာလိုက္သလဲဆိုေတာ့ ... “အခုလို ခင္ဗ်ားတို႔ကို အလုပ္သေဘာအရ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ခဏတာ ခ်ဳပ္ထားခဲ့ရတာကို သူတို႔အေပၚ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ပါ” တဲ့။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚေရာက္တဲ့အခါ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထင္ထားခဲ့တဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ အခ်ဳပ္ခန္းပဲျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို လုပ္ငန္းသေဘာအရ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထားတာျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး တခုခု သြားဝယ္ စားမယ္ဆိုေတာ့ အထြက္မခံဘဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စားစရာေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေျပာၾက၊ အံ့ၾသၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကရပါေတာ့တယ္။

ဒါပါပဲ ...။ က်ေနာ္ေတြ႔ႀကံဳဖူးတဲ့၊ ေမ့မရႏိုင္ေသးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံဆိုတာ အဲဒီလို ႏိုင္ငံမ်ိဳး။ တခါတေလမ်ား ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ထဲ လံုၿခံဳေရး ကင္းလွည့္လာေနတဲ့ ျမင္းစီးရဲသားေတြကို ေတြ႔တဲ့အခါ သူတို႔က ကင္းလွည့္ တာနဲ႔မတူဘဲ အလွျပ ျမင္းစီးျပေနတာနဲ႔ တူေနလို႔ တေယာက္ထဲ ၿပံဳးေတာင္မွ ၿပံဳးမိပါေသးတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ ျမင္းစီးမား အခ်င္းခ်င္း ျမင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးပဲ စီးၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ သြားေနၾကတာ ၾကည့္လုိ႔ေတာင္ ေကာင္းပါ ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ားျပည္သူ သြားလာတတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ လက္နက္ကိုင္ၿပီး သြားလာေနတဲ့ စစ္သားတို႔၊ ရဲတို႔ ဆိုတာ က်ေနာ္ျဖင့္ တခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူး ပါဘူး။ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံဆိုတာက အဲသလို ႏိုင္ငံမ်ိဳး။

အခု လူ ၈၀ နီးပါး ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တဲ့ တရားခံကို ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုထားတယ္၊ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္ေထာင္စနစ္က ဘယ္လိုရွိတယ္ အစရွိသျဖင့္ ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဲဒီ အေတြ႔အႀကံဳ ကိုလည္း ျဖည့္စြက္ၿပီး ေဝငွခ်င္လို႔ ဒီေဆာင္းပါး ေရးလိုက္တာပါပဲ။
 
  • အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
  • သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဒီမိုကရက္တစ္ ယဥ္ေက်းမႈ တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာက အတြက္ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေသာ၊ သို႔ေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ သတင္းတပုဒ္ကို ယခုရက္ပိုင္းတြင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ျပည္ပအေျခစိုက္

အျပည့္အစံုသို႔

ဆႏၵမေစာၾကပါႏွင့္

ဧရာဝတီျမစ္ဆံု ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းႀကီးအား သမၼတ ဦးသိန္းစိန္မွ ဆိုင္းငံ့ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္သည္ ျမန္မာ တမ်ိဳးသားလုံး၏ ညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသည္ဟု ေျပာရပါမည္။

အျပည့္အစံုသို႔

Donate to Irrawaddy

ေငြလဲႏႈန္း

ေအာက္တိုဘာ ၀၆၊ ၂၀၁၁
us ေဒၚလာ = ၈၃၀ က်ပ္
th ဘတ္ = ၂၅.၆ က်ပ္