ဝါရွင္တန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးလင္းၿမိဳင္က သူ႔ရဲ႕အစ္ကို ဦးေက်ာ္ၿမိဳင္နဲ႔ အေမရိကန္မွာ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ပါေမာကၡ တေယာက္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးသန္႔ မိသားစုဝင္မ်ား၊ ဖဆပလ ေခတ္ ဝန္ႀကီးေဟာင္းတဦးရဲ႕ သားမ်ားကို အဆက္အသြယ္ရခ့ဲပါတယ္။ အလားတူ ရန္ကုန္မွ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သားႀကီး ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဒီေယဂိုမွာေနတဲ့ ဦးေအာင္ဆန္းဦးႏွင့္ဇနီး တို႔ကို နအဖ စစ္အစိုးရက အခ်ိတ္အဆက္မ်ား ရခ့ဲၾကတယ္။ နအဖ၏ ျပည္တြင္းျပည္ပ သံတမန္ထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးကို ထိုးေဖာက္ျခင္း) နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး အႀကံအစည္ကို သတိထားဖို႔လိုပါမယ္။ လူဆိုတာက တခ်ိန္တံုးက ေရႊထီးေဆာင္းခ့ဲရတ့ဲ အျဖစ္မ်ားကို မေမ့ႏိုင္ၾကသလို နည္းနည္းေလး ပင့္ေျမွာက္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ အထင္ေရာက္တတ္ၾကတာကိုး။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကို ရန္ကုန္လႊတ္ၿပီး ျပဳစုေပးလိုက္တ့ဲအခါမွာေတာ့ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံျပေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သိမ္းသြင္းခံလိုက္ရၿပီဆိုတာ မရိပ္မိၾကပါဘူး။ သူတို႔သာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကယ္တင္မယ့္ တကယ့္ လူစြမ္းေကာင္းေတြလို႔ အထင္ေရာက္ေစပါတယ္။
အခုေဆာင္းပါးမွာ အဲဒီမိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုလသမဂၢမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ အသံုးခ်ခ့ဲပံုကို အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ နအဖ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မတိုင္မီအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾကေသးတာအမွန္ပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမလဲဆိုတဲ့ လူမိုက္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ထားၾကၿပီး ႏိုင္ငံတကာမွာ သူတို႔စစ္အစိုးရပံုရိပ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲ ဂ႐ုမျပဳၾကတဲ့သူေတြပါ။
အထူးသျဖင့္ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ ထံမွာရွိေနေတာ့ အမိန္႔နာခံၾကရတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားအတြက္ ဆုတ္လည္းဆူး စားလည္း႐ႈး ျဖစ္ခ့ဲၾကရတ့ဲ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ခ့ဲၾကတာပါ။ ဥပမာ ကေလးစစ္သား စုေဆာင္းတာမ်ိဳး၊ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစတာမ်ိဳး၊ အတင္းအဓမၼ ရြာေတြေရႊ႕ခိုင္းတာမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံတကာဥပေဒအရ မလုပ္ရဘူးဆိုတာကို သူနားမလည္ခ့ဲပါဘူး။ ကုလသမဂၢမွာရိွတ့ဲ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္ လိုက္နာပါမယ္လို႔ ထိုးထားတဲ့စာခ်ဳပ္ေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ သိရိွနားလည္တ့ဲ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးက တင္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း လက္မခံဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥ ျပႆနာဟာ ကုလသမဂၢမွာ ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒီျပႆနာေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဲဒီအခါက်မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က အခ်င္းခ်င္းေျပာတာကို လက္ခံေလ့မရွိဘူး။ ကုလသမဂၢက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ထိပ္တန္းအရာရိွႀကီးတဦးျဖစ္တဲ့ မစၥတာ ဂ်ိဳးဇက္ ဗာနာ ရိဒ္ ကေန ဒါေတြဒီလို လုပ္သင့္ပါတယ္လို႔ေျပာမွ သံတမန္ေရးထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ထိုးေဖာက္ျခင္း) မဟာဗ်ဴဟာ ခ်မွတ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔စည္းေတြမွာ နအဖကို ေထာက္ခံသူ မ်ားလာေအာင္လုပ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ျပည္ပေရာက္ ထင္ရွားၿပီးအေရးပါတ့ဲ မဟာျမန္မာႀကီးေတြဟာ နအဖ ရဲ႕ ပစ္မွတ္မ်ား ျဖစ္လာခ့ဲၾကပါတယ္။ ဒုတိယ ပစ္မွတ္ကေတာ့ ပညာတတ္အသိုင္းအဝန္းက ျမန္မာလူငယ္မ်ားနဲ႔ တတိယ ပစ္မွတ္ကေတာ့ ျမန္မာ့အေရးကို စိတ္ဝင္စားၾကတ့ဲ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ ပထမ ပစ္မွတ္ေတြပါ။ ၁၉၈၈ အေရးခင္းၿပီးေတာ့ ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြဘက္က ေတာ္ေတာ္ေလး တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခ့ဲၾကတာေတြရယ္၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႔အေရးခင္းမွာ စစ္တပ္က အျပစ္မ့ဲျပည္သူေတြကို ပစ္သတ္ထားတာေတြေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ စည္း႐ံုးမႈကို အလြယ္တကူမွ လက္ခံပါ့မလားဆိုၿပီး အစ ပထမမွာ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ အခက္အခဲ မရွိခ့ဲပါဘူး။
ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါပံု၊ ျမန္မာျပည္၏ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ အေရးပါပုံ အစရိွတ့ဲ ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြကို ဖြင့္ၿပီးတ့ဲအခါမွာေတာ့ မိသားစုဝင္ေတြ အသီးသီး အစိုးရဧည့္သည္ေတာ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ နအဖ က ေကာင္းေကာင္း သိမ္းသြင္းလိုက္ပံုရပါတယ္၊ ျပန္လာၿပီးတ့ဲ အခါမွာေတာ့ စစ္တပ္ကို မုန္းတ့ဲစိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံကို ကယ္တင္မယ့္ နအဖ ရဲ႕ အက်ိဳးေဆာင္ေတြအျဖစ္ နအဖ က ႏိုင္ငံတကာကို ေျပာခ်င္တာေတြကို နအဖ ကိုယ္စားေျပာေပးေနတာ အခုအထိေတြ႔ေနရဆဲပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ နအဖ ဟာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ခုနေျပာခဲ့တဲ့ မစၥတာ ဂ်ိဳးဇက္ ဗာနာ ရိဒ္ ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ႏွစ္စဥ္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံ ကာလျဖစ္တဲ့ ၾသဂုတ္လကေန ႏိုဝင္ဘာလ အတြင္းမွာ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ကေနဒါ၊ ဂ်နီဗာနဲ႔ ျပင္သစ္က ျမန္မာ သံအမတ္ႀကီးမ်ားဟာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရွိ ကုလသမဂၢ႐ံုးမွာ လာေရာက္စုစည္းရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက ေရာက္လာၾကတ့ဲ သံတမန္မ်ားနဲ႔ နယူးေယာက္မွာ ရိွၾကတ့ဲ ႏိုင္ငံတကာ သံတမန္မ်ားကို စစ္အစိုးရအတြက္ ေထာက္ခံမႈရေအာင္ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားကာ လန႔ဲခ်ီ စည္း႐ံုးေရးဆင္း ဆြယ္တရားေဟာ (Lobby) လုပ္ေနခ့ဲၾကတာ ယေန႔အထိ ေတြ႔ေနရဆဲပါ။
ဒါေပမယ့္ နအဖ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာထက္ သာမန္အစိုးရနဲ႔ မဆိုင္တ့ဲသူမ်ားကလုပ္တာ ပိုၿပီး ထိေရာက္မႈ ရွိႏိုင္တယ္လို႔ အႀကံျပဳခ်က္အရ နအဖရဲ႕ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ပစ္မွတ္ေတြကို စုစည္းၿပီး တတိယအင္အားစုကို ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အေကာင္ထည္ေဖာ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာကို စည္း႐ံုးတဲ့အခါမွာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ ရဲ႕အမည္ဟာ စစ္အစိုးရအတြက္ သံတမန္ေရးထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ထိုးေဖာက္ျခင္း) လုပ္ငန္းကို အက်ိဳးရိွပါတယ္။ အလားတူ ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာလည္း အသံုးအလြန္တည့္ခ့ဲပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ ျဖဳတ္ခံရၿပီးတ့ဲေနာက္ ေခတၱရပ္သြားခ့ဲေပမ့ဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝါရွင္တန္ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္းရဲ႕ တင္ျပခ်က္အရ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား အစိုးရကို စည္႐ံုးမႈေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက ခြင့္ျပဳခ့ဲတ့ဲအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ တတိယအင္အားစုေတြ ျပန္လည္လႈပ္ရွားခြင့္ရခ့ဲၾကပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔ ျပဳတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း အားယူေပၚထြက္လာတဲ့ တတိယ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြထဲမွာ Myanmar Egress ဟာလည္း တခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း ကာလတုန္းက အေနာက္ႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီး သံအမတ္တဦးကလည္း တတိယအင္အားစုေတြ ေပၚထြက္ေရးမွာ အဓိက အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
စစ္အစိုးရရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲကို သိသိသာသာ ေထာက္ခံျခင္းျဖင့္ သူတို႔ရပ္တည္မႈကို ျပည္တြင္းျပည္ပက ေမးခြန္းထုတ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း (ယခု ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ) ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဦးေဌးဦးနဲ႔ ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦးကို ဘန္ေကာက္မွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေစတာမ်ိဳးေတြကို Myanmar Egress က ၾကားဝင္ၿပီး ညွိေပးတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တယ္။
ယမန္ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏွစ္ရက္ၾကာ လာေရာက္ခဲ့တဲ့ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ဗီေဂ် နမ္ဘီယားနဲ႔ တတိယအင္အားစုေတြ ေတြ႔ဆံုၿပီး သူတို႔ အျမင္ေတြကို တင္ျပတဲ့အထိလည္း ေျခလွမ္းက်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာ့အေရးကို ၾကားဝင္ေစ့စပ္ဖို႔ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားက မစၥတာ ဂမ္ဘာရီကို မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။ သူ ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆံုးမသြားခင္ ၂၀၀၆ ေမလ မတိုင္ခင္ေလးမွာ နယူးေယာက္က ကုလသမဂၢ႐ံုးမွာ က်င္းပတဲ့ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးပြဲ က်ိတ္ဝိုင္းေလး ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ျမန္မာ့အေရး ကြ်မ္းက်င္သူ” ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢ အရာရွိေတြပါ။ ဦးသန္႔ရဲ႕ေျမးလည္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးက ေမ့ထားလိုက္ဖို႔ဆိုတဲ့ အဆိုကို လူတခ်ိဳ႕က တင္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ကေတာ့ ဒါကို ေနာက္ဆံုးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
စစ္အစိုးရရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အရင္ထက္စာရင္ နည္းနည္းေျပာင္းလဲတာက ေရြးေကာက္ပြဲ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရသစ္ကို ႏိုင္ငံတကာ ကအသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔နဲ႔ မေျပာင္းလဲခဲ့တာကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ တီးကြက္အတိုင္း လိုက္ကေနၾကရတာပါ။
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ တတိယ အင္းအားစုေတြကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက ပညာတတ္၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိသူေတြ အေနနဲ႔ အာဏာရွင္ႀကီးရဲ႕ အသုံးခ်ခံေနရမႈကို သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ရာထူးႀကီးသူမ်ား ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူမ်ား ေျပာစကားေတြထက္ အေျခခံ စစ္ဖက္ အရပ္ဖက္ လူတန္းစားေတြရဲ႕ စကားေတြကိုလည္း ေလ့လာနားေထာင္သင့္ပါတယ္။ တကယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အစိုးရကိုေရာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကိုပါ ေဝဖန္ရဲတဲ့ သတိၱရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အစိုးရဘက္ကခ်ည္း လိုက္ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပညာတတ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိသူေတြလို႔ ယူဆေနၾကတ့ဲ တတိယအင္အားစုေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ။
(ဗိုလ္မႉးေဟာင္း ေအာင္လင္းထြဋ္သည္ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာသံ႐ံုး၌ သံမႉးႀကီး စသည့္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္၌ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံခဲ့သည္။)
| < Prev | Next > |
|---|
