စေျပာရရင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္္က ဒီပဲယင္းမွာ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ေခ်ာင္းေျမာင္း တုိက္ခုိက္လုိ႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အာဏာရ နအဖ အစုိးရဟာ ႏုိင္ငံေရးနည္းနဲ႔ NLD ကုိ အလဲထုိးဖုိ႔ ၾကံစည္ေနျခင္း ပါပဲ။
စစ္အစုိးရလက္သုံး “ဒီမုိကေရစီ လမ္းျပေျမပုံ”မွာလဲ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရးဖိႏွိပ္မႈဆုိတဲ့ လမ္းေဟာင္းႀကီးကေန ေသြဖီလုိ႔ မရေသးပါဘူး။ ႏုိဝင္ဘာလထဲမွာပဲ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္ကေန ျမန္မာစစ္အစုိးရရဲ႕ အဓမၼဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ၊ စုံစမ္းလုိ႔မရတဲ့ ဖမ္းဆီးေပ်ာက္ဆုံးမႈ၊ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ မေတာ္မတရားျပဳက်င့္ျခင္း စတဲ့ က်ဴးလြန္ေစာ္ကားမႈေတြ၊ လူမဆန္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ညွဥ္းပန္းစစ္ေဆးမႈ စတဲ့စတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ိဳးစုံကုိ ျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီႏွစ္ထဲ က်င္းပမယ္ဆုိၿပီး ကတိေပးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမလာခင္ လပုိင္းအလုိမွာေတာင္ လုိအပ္ခ်က္ ေတြ တပုံတေခါင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားလူမႈေရးဆုိတာေတြမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ စစ္စစ္ ကုိ မျမင္ရေသးပါဘူး။ လမ္းျပေျမပုံအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လုိ႔က ျပည္သူေတြ ေတာင့္တေနတဲ့ လစ္ဘရယ္ အိပ္မက္ေတြေဝးလုိ႔ ျမန္မာျပည္ကုိ “ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံ” တည္ေဆာက္ေရး ဆုိတဲ့ စစ္အစုိးရ ကုိယ္တုိင္ ေၾကညာထားတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကုိေတာင္ ေရာက္ဖို႔လမ္း မရွိပါ။
တကယ္တမ္း စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ အႏွစ္ ၅၀နီးပါး လက္ထက္ေတာ္ႀကီးအတြင္း စီးပြားေရး၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားအေရး နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မႈအပုိင္းေတြမွာ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြ ဘာတခုမွ ျဖစ္မလာဘဲ အတက္မရွိ က် သည္ခ်ည္းမုိ႔ ဆုိတာလုိ ဖြတ္သထက္ညစ္လာတာမုိ႔ “က်ဳပ္တုိ႔ျပည္သူေတြ” ဘဝကေတာ့ သူတုိ႔လက္ခ်က္ လူဆင္းရဲစက္ထဲမွာ ေထာင္းလေမာင္းကုိ ေက်လုိ႔ေနပါၿပီ။
က်ဳပ္တုိ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ ၂၆ ႏွစ္တုန္းကလည္း “တပါတီအာဏာရွင္ပုံစံ” ျဖစ္မသြားရေအာင္ ေရးဆြဲထားတာပါလုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုိယ္တုိင္ အာမခံခဲ့တဲ့ ဆုိရွယ္လစ္အေျခခံဥပေဒကုိ ၁၉၇၃ က မဲဆႏၵရွင္ ၉၂ ရာခုိင္ႏႈန္းက တခဲနက္ ေထာက္ခံပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆႏၵခံယူပြဲအတုအေယာင္ႀကီးနဲ႔ အတည္ျပဳလုိက္ၾကပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကုိ ခံယူၿပီး“ဆုိရွယ္လစ္ဒီမုိကေရစီ” ေရြးေကာက္ပြဲဆုိတာေတြ မွာလဲ က်ဳပ္တုိ႔ ဝင္မဲေပးခဲ့ၾကရေသးပါေသာ္ေကာ။
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႀကီး ေခၚယူလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ တုိင္းရင္းသားစုံ လူမႈအလႊာစုံက လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြဟာ ထထႂကြႂကြနဲ႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံဖုိ႔ေဝးစြ၊ ဦးေနဝင္း မိန္႔ခြန္းေျပာေနတုန္း “တပုိတပါး” ထသြားဖုိ႔ေတာင္ မဝံ့ၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ ပုိၿပီး ဓာတ္ပ်က္ကုန္တာေပါ့။
ခုတေလာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ “ေနရာ”ကုိ ခ်ဲ႕ယူမယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာ့ေရးရာ ပုေရာဟိတ္မ်ားနဲ႔ “လက္ေတြ႔အလုပ္ျဖစ္ေရး” ၀ါဒီ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္မ်ားရဲ႕ အသံေတြကုိ ၾကားတုိင္း လႊတ္ေတာ္ခန္းမထဲမွာ စီတန္းထုိင္ေနၾကတဲ့ ပုိးလုံခ်ည္ဝတ္ အမတ္မင္းမ်ား ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေနဝင္းက “ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္”ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ မိန္႔ခြန္းေခြ်ေနတာကုိ စက္ရုပ္လုိ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထုိင္နားေထာင္ေနၾကတာကုိပဲ မ်က္စိထဲေပၚလာပါတယ္။
၂၀၁၀အလြန္ေခတ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာလဲ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြလုပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲက တက္လာမယ့္ ဒီမုိကရက္ အမတ္ေတြဟာ ဒီ “ေနရာ”ထဲကေရာ အျပင္မွာပါ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာမွ ဦးေဆာင္တုိက္ပြဲ ဝင္မယ့္ပုံ မျမင္ပါဘူး။ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာမွာ ေရာေႏွာလုိ႔ထုိင္ဆုိတဲ့ လူစားေတြမ်ားပါလိမ့္မယ္။ နအဖရဲ႕ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ” ဒီမုိကေရစီမွာ ဇတ္ဇတ္ႀကဲ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ိဳးေတြ မပါႏုိင္ေအာင္ ေထာင္ထဲ ဆက္ထည့္ထားျခင္း၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ျခင္း သုိ႔မဟုတ္ ျပည္ေျပးဘဝေရာက္ေအာင္ လုပ္ျခင္း၊ ဝင္အေရြးမခံႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ျခင္း၊ အႏုိင္ရခဲ့ရင္ေတာင္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ပယ္ဖ်က္ပစ္ျခင္းစတဲ့ ကူလီ ကူမာ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေပါင္းသင္ ဖယ္ရွားပစ္ပါလိမ့္မယ္။
“အရပ္သားပုံစံ စစ္အစုိးရ” နဲ႔ စစ္တပ္ကဖန္တီးတဲ့ “ဆုိရွယ္လစ္ ဒီမုိကေရစီ” ဆုိတာေတြကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရလုိ႔မ်ား က်ေနာ္ စိတ္အနာတရ ျဖစ္ေန သလား။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ႕ “ဆုိရွယ္လစ္ ဒီမုိကေရစီ”ေခတ္ႀကီးမွာ စစ္အစုိးရကုိ “အရပ္ဝတ္လဲျခင္း” နဲ႔ အစုိးရယႏၲရားႀကီးကုိ စစ္ပုံစံသြင္းပစ္ျခင္းဆုိတာေတြ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔ျမင္လာခဲ့ရတာပါ။
ဒါ ဘာလဲဆုိေတာ့ တတုိင္းျပည္လုံးကုိ အုပ္စီးထားမဟဲ့ဆုိတဲ့ ဧရာမ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးနဲ႔ အစုိးရ ရုံးေတြမွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ စစ္ဗုိလ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ဆဲ စစ္အရာရွိေတြကုိ ဆြဲခန္႔ပစ္တာကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဒီလူအမ်ားစုဟာ အစုိးရရုံး လုပ္ထုံးေဆာင္တာကုိ အပါးမဝတဲ့အျပင္ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္တဲ့ အစြမ္းအစ၊ စိတ္ေနသေဘာထားေတြနဲ႔လည္း မျပည့္ဝၾကပါဘူး။
ကေခ်ာ္ကခြ်တ္နဲ႔ လည္ပတ္လာခဲ့တဲ့ စစ္အစုိးရယႏၲရားဟာ မဆလတပါတီစံနစ္ ၿပိဳလဲၿပီးသြားတာေတာင္ ဆက္ သက္ဆုိးရွည္ေနတုန္းပါ။ ဘာအေျပာင္းအလဲပဲ လုပ္လုပ္၊ အျမင္မွန္တဲ့ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ပုိင္းရယ္ သူတုိ႔ ညႊန္ၾကားသမွ် စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ စံခ်ိန္မီ အစုိးရယႏၲရားရယ္ ရွိထားမွ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ဒီမုိကေရစီ” စနစ္မွာ ေခတ္မီ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္ ေပၚထြန္း တည္တံ့ႏုိင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးလာေအာင္ စစ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း အသြင္ ေျပာင္း ပစ္မယ္ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္တခုတေလမ်ား ပါမလား ေမွ်ာ္မိပါတယ္၊ ခုထိေတာ့ ဘာအစအနမွ မျမင္ရ ေသးပါ။
အခုေတာ့လည္း အေမရိကန္နဲ႔ ၿဗိတိန္တုိ႔က လမ္းျပေျမပုံရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ “လြတ္လပ္ မွ်တၿပီး အားလုံးပါဝင္ႏုိင္တယ္” ဆုိရင္ “ေနျပည္ေတာ္”က စည္းခ်က္နဲ႔အညီ ကလုိေၾကာင္း လူသိရွင္ၾကား ေျပာလာပါၿပီ။ စစ္အစုိးရကေတာ့ ဒီမုိကေရစီခရီးကုိ ပဲ့ကုိင္မယ္ဆုိၿပီး “ကလိမ္ကက်စ္”က်ဦးမွာကေတာ့ မေျပာမရွိၾကပါနဲ႔။
အေမရိကန္အစုိးရရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စီမံခ်က္မွာေတာ့ “ပြင့္လင္းၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုအားလုံး ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရွိတဲ့” ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေပၚလာရင္ လူမႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအကူအညီေတြ ေဒၚလာေတြ မ်ားမ်ားႀကီးေပးမယ္၊ ျမန္မာျပည္ စစ္အစိုးရ ကုိ “တကုိယ္ေတာ္” ဂူေအာင္း ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ေစမယ္ စသျဖင့္ ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြ ေလ်ာ့က်သြားၿပီး တရုတ္ရဲ႕ၾသဇာကုိ မဲတင္းေပးတဲ့ တြန္းအား ေပးခ်က္ေတြ ပါပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အရန္စီမံခ်က္ေတာ့ ရွိပုံမေပၚပါ။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ “မွ်တတာေတြ သန္႔ရွင္းတာေတြ အကုန္လုံး ဝင္ၿပိဳင္တာေတြ” ဘာမွျဖစ္မလာ ဘူးဆုိ အတုိက္အခံအင္အားစုေတြကုိ ေထာက္ခံေပးေနတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ပ။
ေရြးေကာက္ပြဲသံေတြ ညံလာခ်ိန္မေတာ့ အရင္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏုိင္တုန္းက ဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ လ်စ္လ်ဴရွဳ တာပဲ ခံထားရဘူးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြက္ တက္ရပိမ့္ေလာ ဆုတ္ပိမ့္ေလာဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ရခက္တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေနပါတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ဒါမွ မဟုတ္ သူတုိ႔လက္ခြဲပါတီေတြပဲ ဝင္ၿပိဳင္ေစကာမူ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဝင္ၿပိဳင္လုိ႔မရေအာင္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက စီရင္ၿပီးသားပါ။ ျပည္လုံးကြ်တ္ ေနာက္တခါ ထပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ေဝးလွပါတယ္။
ဗမာျပည္အေရး တုိးတက္စရာရွိဦးမလားဆုိၿပီး ဒီမုိကေရစီေစာ္မနံတဲ့ အေျခခံဥပေဒႀကီး နံေဘးခ်ိတ္၊ အဓိက ေထာက္ခံမႈရထားတဲ့ အတုိက္အခံပါတီနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကုိပဲ ဝုိင္းမႈမေနဘဲ ေဘးဘီၾကည့္ၾကပါဦးစုိ႔ရဲ႕။
ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းကုိ ကူးေျပာင္းဖုိ႔အေရး စစ္အစုိးရဘက္က တျခားဘာမ်ား မယ္မယ္ရရျပင္ဆင္ ထားၿပီးတုန္း ၾကည့္မိပါတယ္။
နမူနာေျပာရရင္ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တျခားမီဒီယာေတြမွာ အင္တာနက္မွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျဖတ္ေတာက္မႈေတြကုိ စလႊတ္ေပး ေနၿပီလား။ အစုိးရမူဝါဒနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈဘက္မွာ ယုိယြင္းက်ဆံုးေနတာေတြကုိ လူထုၾကားခ် ေဝဖန္ခြင့္ေတြ ရေနၿပီ လား။ တည္ဆဲပါတီေတြ ျပန္လည္စည္းရုံးခြင့္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရၾကၿပီလား။ လူမ်ိဳးစုအတုိက္အခံေတြ၊ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းတဲ့အသံေတြ ထြက္လာၿပီလား။ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ့္ ပါတီေတြအားလုံး မဲဆြယ္ထြက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံပုိင္ ပစၥည္းေတြကုိ တန္းတူညီတူသုံးခြင့္၊ အစုိးရပုိင္ သတင္းဌာနေတြမွာ သာတူညီမွ် ေျပာေရးဆုိခြင့္ေတြ ရၾကၿပီလား။ ကဲ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ မဲေပးခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပညာေပးႏိႈးေဆာ္မႈေတြ ရွိလာၿပီလား။ ၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီတုိင္းျပည္ ျဖစ္ခါနီးမွာ လူေတြ အေျခခံႏုိင္ငံသားအခြင့္ အေရး ဘာေတြမ်ား ရေနႀကၿပီလဲဆုိတာ ေတြ႔မိၾကပါရဲ႕လား။
ေျပာၾကစုိ႔ဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံျဖစ္လာဖုိ႔ဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲေလးလုပ္၊ အေျခခံဥပေဒအတည္ျပဳ၊ ပါလီမန္ တႏွစ္ ႏွစ္ခါေလာက္ ေခၚတာနဲ႔ မၿပီး၊ အဆင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ အတြက္ လူမႈ ယဥ္ေက်းမႈ အေရးအခြင့္ေတြ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရး လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေပးမယ့့္ တရားလမ္းက် တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစုိးရဆုိတာေတြ ခုိင္ခုိင္မာမာ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီမုိကေရစီဆုိင္းဘုတ္ ေကာက္တင္လုိ႔ မရေသးပါဘူး။
ဒီမုိကေရစီဇာတ္သြင္းတယ္ဆုိတာ လူမႈေရးပုိင္းကၾကည့္ရင္ အာဏာပုိင္ လူ႔မလုိင္မ်ားက ကမကထျပဳၿပီး လူမ်ား စု ႀကီးရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံဆက္ဆံေရး၊ လူမႈထုံးတမ္း အရုိးအစဥ္လာ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ သေဘာထားေတြ စတာေတြကုိ တုိးတက္ပြင့္လင္းလာေအာင္ ဦးေဆာင္ ပညာေပး လႈပ္ရွားမႈပါပဲ။ ဒီလုိမွပဲ ျမန္မာျပည္လုိ ေရွးရုိးစြဲ ပေဒသရာဇ္တပုိင္း ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဒီမုိကေရစီမ်ိဳးေစ့ အျမစ္ တြယ္ၿပီး ရွင္သန္ႀကီးထြားလာႏုိင္မွာပါ။
ဒါေပသိ “ ေနျပည္ေတာ္က မင္းဘုရားမ်ား ”ဟာ အာဏာေတြ ဘ႑ာေတြ အခြင့္ထူး အရာထူးေတြနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေနသားက် ျဖစ္ေနရုံမက လူထုကုိ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ကုိင္ အာဏာျပရမွာလည္းေကာင္း၊ တုိင္းျပည္ႀကီး တခုလုံးန႔ဲ ေငြရ ေပါက္ ဟူသမွ်ကုိ က်ားနာခဲ ခဲရာမွာလည္းေကာင္း ဧတဒဂ္ရေနၾကတာဟာျဖင့္ လူထုႀကီးအတြက္ အလြန္ကံဆုိး တယ္ ေျပာရပါမယ္။ ဒီလုိပုံနဲ႔ေတာ့ သိၾကားမင္းႀကီး နားကင္းနဲ႔ဆင္း ရင္ၾကားေစ့ၿပီး ေရႊလမ္းေငြလမ္းေတြ ဖြင့္ဖြင့္၊ ေပယ်ာလကန္လုပ္ၿပီး ဒီထက္ပုိပိတ္တာ ဆုိ႔တာေတြပဲ ထပ္လုပ္လုပ္ ဒီေမာင္ေတြဟာ အေျပာင္းအလဲကုိ ေရွ႕ေဆာင္မယ့္ပုံမေပါက္လွပါဘူး။
တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြ၊ ဘာသာေရးဥေသွ်ာင္ေတြနဲ႔ အသင္းအပင္းေတြ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ပညာေရးေလာကသားေတြ၊ အႏုပညာသည္နဲ႔ ပညာတတ္ေတြ၊ ႏုိးၾကားတဲ့ စစ္အရာရွိအုပ္စု ကေလးေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ရြက္ပုန္းသီး အစုေလးေတြ စတဲ့ ျပည္သူေတြကုိယ္ႏႈိက္ကုိပဲ သမုိင္းအသစ္ဖြင့္မယ့္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြအျဖစ္ ႐ႈျမင္ အားေပးၾကရပါမယ္။
အေနာက္အုပ္စုက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာကုိ ႀကိဳဆုိေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေျပာင္းအလဲ စစ္စစ္ ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိယ္တုိင္က ေျပာင္းယူမွ ရမွာပါပဲ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သမာသမတ္မက်တဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြ ရာဇဝင္ရယ္၊ အာဏာရ စစ္အုပ္စု အသုိင္းအဝုိင္းေတြရဲ႕ အလြန္ လစ္ဘရယ္မက်တဲ့ သေဘာသရုပ္နဲ႔ မွန္းရခက္တဲ့ ကစားကြက္ေတြရယ္ေၾကာင့္ (ဥပမာ- ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘာမွမသိရတဲ့ ေတြ႔ဆုံမႈေတြေပါ့) ႏုိင္ငံေရးပ႑ိတ္ေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖုိ႔ ဆြယ္တဲ့ ေရႊႀကိဳေတြရဲ႕ သမုိင္းယုတၱိမဲ့ၿပီး အႏွစ္မဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြကုိ နားၾကားျပင္းကတ္လွပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္တမ္း အေျပာင္းအလဲဆုိတာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ လက္သည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိတာေတြ မဟုတ္တာက က်ိန္းေသလွပါသဗ်ား။
Beware of the Generals’ Election By Dr Zarni ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
ေဒါက္တာ ဇာနည္ သည္ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ ဓနေဗဒႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး သိပၸံေက်ာင္း (LSE) က ျမန္မာျပည္ဆုိင္ရာ သုေတသန ပညာရွင္ ျဖစ္သည္။
| < Prev | Next > |
|---|
