ညက အနီးစခန္းက ဆင္းလာၿပီး မႏၱေလးအိမ္တြင္ ညအိပ္။ မနက္ေစာေစာထ ၃၂ လမ္း ပန္းတန္းသြားၿပီး ပန္းဖိုးေငြ သြားယူရမည္။ ေန႔လယ္ပိုင္း အနီးစခန္း (ေမၿမိဳ႕) ကို ျပန္တက္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ကယ္ ဘီးေပါက္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ၆၉ လမ္းမႀကီးကေန သိပၸံလမ္းဘက္ထြက္ လိုင္းကားစီးၿပီး ေစ်းကို ေျပးရံုသာ ရွိေတာ့သည္။
နံနက္ ၅ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပ်ာယာ၊ ပ်ာယာႏွင့္ ၆၉ လမ္းမႀကီး ကေန လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာသည့္ က်မ၏ တင္ပါးေပၚ ျပင္းထန္သည့္ ရိုက္ခ်က္ တခု က်လာသည္။ ထူပူ သြားသည္။ အသား နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေဒါသက ေထာင္းခနဲ ထြက္သည္။ “ဟီး … ဆိုင္က ျပန္လာ တာလား” ဟူသည့္ အသံႏွင့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲ သေကာင့္သား ၂ ေကာင္။ ဆိုင္ကယ္ တစီးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ေအးခ်မ္း လွသည့္ မႏၱေလး ေဆာင္းကို အံတုရန္ စီးထားသည့္ ရႉးဖိနပ္ တဘက္က ဒင္းတို႔ ၂ ေယာက္ထံ ပ်ံ၀ဲသြားသည္။
၆၉ လမ္းႏွင့္ သိပၸံလမ္း ေထာင့္တြင္ အိပ္ငိုက္ ေနသည့္ ဆိုက္ကား ဆရာ ၃ ေယာက္က က်မတို႔ ရန္ပြဲကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး အေျပး ေရာက္လာ ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုဆိုင္ကယ္ႏွင့္ သေကာင့္သား ၂ ေကာင္ ေမာင္းထြက္ ေျပးေတာ့သည္။
“ငါ့တူမ တေယာက္တည္း လာတာကိုးကြဲ႔၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ လုတာ ယက္တာ မျဖစ္လို႔” ဟု ဆိုက္ကားဆရာ ဦးေလးၾကီး တေယာက္၏ မွတ္ခ်က္ေပးသံကို မသဲမကြဲသာၾကားႏိုင္ေတာ့သည္။ ဖိနပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဆိုက္ေရာက္လာသည့္ လိုင္းကားေပၚသို႔ ရွက္စိတ္မႊန္ထူကာ အေျပးတပိုင္း တက္မိသည္။ ေစ်းခ်ိဳ ပန္းတန္းဘက္ က်မ ထြက္လာခဲ့သည္။
က်မ အိမ္ကို မေျပာျဖစ္။ ေျပာပါက၊ က်မ အလုပ္လုပ္ခြင့္ကို ပိတ္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ခြင့္ကို ပိတ္ကာ အိမ္တြင္းပုန္း လုပ္ခိုင္းမည္ကို ေၾကာက္သည္။
အသိ မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပန္ရင္လည္း “ျဖစ္တာေတာင္ နည္းေသး၊ တေယာက္တည္း သြားတာကိုး” ဟု မွတ္ခ်က္ ျပဳေခ် လိမ့္မည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မလံုၿခံဳမႈကို ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထ ရွိသည့္ ကိစၥ တခုအျဖစ္ က်မတို႔ လူမႈ အသိုင္းအ၀န္းက လက္ခံထား ၾကသည္။
၇ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ က်မ မေမ့ႏိုင္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ေကာ မႏၱေလးတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လံုၿခံဳေရး အဆင့္အတန္း မည္မွ် ျမင့္လာသည္ က်မ မသိ။
က်မကေတာ့ ထိုေန႔က စၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် တေယာက္တည္း အျပင္ မထြက္ေတာ့။ ထြက္လွ်င္လည္း က်မ လက္ကိုင္အိတ္ထဲတြင္ ၆ လက္မခန္႔ အသြားရွိသည့္ ဓားတေခ်ာင္း မပါမျဖစ္ စစ္ၿပီး ယူေလ႔ရွိသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ႔ခ်င္ ေမ႔မည္။ ထို ဓားကိုေတာ့ က်မ မေမ့မေလ်ာ့ ေဆာင္ထားတတ္ခဲ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မ အသက္ ၂၂ ႏွစ္။
လူမႈ ၀န္းက်င္အေပၚ ေၾကာက္စိတ္ စတင္ခံစားရလိုက္ရသည္ဟုပင္ ေျပာႏိုင္သည္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ ရန္ကုန္
“ေမြးကုကို သြားလိုက္ဦး။ တုပ္ေကြးကိစၥ ထူးျခားတာ ရွိမလားဘဲ။ ကားက ဆူးေလကေနစီး။ ၄၅ ဆိုတာေတြ အကုန္ေရာက္တယ္” ဟု က်မ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္က ေျပာလာသည္။
က်မ ရန္ကုန္ကို ေရာက္စက ကားမစီးတတ္။ က်မသြားတတ္တာ ဆူးေလႏွင့္ အင္းလ်ားလမ္း ေခမရဌ္ ရွမ္းဆိုင္နားက က်မ အိမ္။ လုပ္တာက သတင္းေထာက္ အလုပ္။ တေနရာ သြားခ်င္ၿပီဆို ရံုးက သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္က ေျမပံုဆြဲၿပီး လမ္းညႊန္ေပးေလ႔ရွိသည္။
အင္းစိန္ ၾကိဳ႕ကုန္းရွိ တိရစၦာန္ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ကုသေရး႒ာန (တိေမြးကု) ရံုးကို သြားရန္ ဘိုကေလးေစ်းလမ္းဘက္ကေန ဆူးေလဘက္ ထြက္လာသည္။ အေမရိကန္ သံရံုးေရွ႕၊ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံနား အေရာက္တြင္ အိႏၵိယတိုင္းသား တေယာက္က က်မနား၌ တတြတ္တြတ္ႏွင့္ တေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာေနသည္။
လက္တဘက္က ထီးကိုကိုင္ထားျပီး တဖက္က သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ေရးေပးလိုက္သည့္ စာရြက္ေပၚမွ ေျမပံုကို သည္းႀကီး မည္းႀကီး ၾကည့္၍ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ က်မနားသို႔ စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည့္ ထိုသူ ေရာက္လာ သည္။
ရွိသင့္သည့္ အကြာအေ၀းထက္ က်မနား ကပ္လာသည့္ သူ႔ကို က်မ လွမ္းအၾကည့္တြင္ က်မၾကားလိုက္သည္က “ဒီနားကဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာရေအာင္” ဟူ၏။
အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည့္ က်မက ပန္းၿခံေထာင့္က ယာဥ္ထိန္းရဲ အုပ္စု တစုရွိေနသည္ကိုလည္း မျမင္ေတာ့။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ရွိေနသည္ကိုလည္း သတိမထားမိဘဲ အံ့ၾသဘနန္းျဖင့္ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေမးလိုက္သည္။
“ဟင္၊ အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာတာလဲ။ ငါ့ကိုေျပာတာလား။ ဘာတုန္း”
ထိုအသံေၾကာင့္ ယာဥ္ထိန္းရဲ တအုပ္စုၾကီး၊ လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ သံရံုးေရွ႕မွ အေစာင့္ အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ား က်မႏွင့္ ထိုသူထံေရာက္လာသည္။ ထိုအိႏၵိယတိုင္းသားလည္း က်မေရွ႕က ခပ္ျမန္ျမန္ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ေနာက္ ၃ နာရီၾကာေတာ့ က်မ ေမြးကု ညႊန္မႉးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ရံုးကို မူလလမ္းအတိုင္း ျပန္လာ၊ က်မ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ကို မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။
“ေနာက္ အဲဒီ ပန္းၿခံနားကို တေယာက္တည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ သြားမလုပ္နဲ႔။ ဒီဘက္က လူမ်ားတဲ့လမ္းကေနသြား” ဟု သူက ျပန္ေျပာသည္။
ဒါက က်မ ရန္ကုန္ စေရာက္ခါစ အေတြ႔အၾကံဳ။ အဲဒီေန႔က စလို႔ က်မ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံ လူရွင္းသည့္ဘက္ဆို မေလွ်ာက္ေတာ့ တာ။ အခုခ်ိန္ထိ။
က်မတြင္ ေၾကာက္စိတ္မ်ား ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက က်မ အသက္ ၂၅ ႏွစ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ၊ ရန္ကုန္
ကေလာင္ တေခ်ာင္းကို မႏိုင့္တႏိုင္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ေနသည့္ အခ်ိန္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ တခု အတြက္ စိတ္ထိခုိက္ေနဆဲ အခ်ိန္။ ကိုယ့္စိတ္ကို တည့္မတ္ၿပီး အရာရာကို အေကာင္းျမင္စိတ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားေနဆဲ။ တရက္ …။
“ခင္ဗ်ား … အလုပ္က ထြက္ေပးပါ” ဟု က်မ အလုပ္ရွင္က ေခၚေျပာလာသည္။ “ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္တာလဲ” ဆိုသည္က က်မအေတြး။
က်မတို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ က်မက အယ္ဒီတာ၊ က်မႏွင့္ ေဆြးေႏြးသူက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္။ အမ်ိဳးသား။
“က်မကို ဘာေၾကာင့္ အလုပ္ထြက္ပါလို႔ ေျပာတာလဲ”
“ငါတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခ်က္အလက္ ခိုင္ခိုင္လံုလံု မရေသးခ်ိန္မွာ ဆရာက သြားေျပာတာကိုး။ ငါေျပာတာက က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲပါလို႔ ေျပာတာပါ”
“ဘယ္ဟာေတြကမ်ား သံသယ ျဖစ္စရာေတြ ေတြ႕ရလို႔လဲ”
သူေျပာသမွ် အမ်ားၾကီးထဲမွ က်မ မွတ္မိသည့္ အခ်က္ ၃ ခ်က္ ရွိသည္။
“ဒီလကုန္ လက္ပ္ေတာ့ပ္္ ၀ယ္မယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။ ေနာက္ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာကိုလည္း ေဆးကုေနေသးတယ္။ မိသားစုကိုလည္း ေထာက္ပံ့ေနတယ္ ၾကားတယ္။ ငါတို႔ ေပးထားတဲ့ လစာက တလကို က်ပ္ ၅ ေသာင္း။ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ဒါေတြ လုပ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့၊ အဲဒီလို သံုးေနတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္က ရသလဲ။ ဒါက မသကၤာ စရာ အဓိက အခ်က္ပဲ”
ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ က်မ အလုပ္ထြက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ဒီလို အေတြးအျမင္ ရွိသူေတြက ကေလာင္ကိုင္ျပီး စတုတၳမ႑ိဳင္ အျဖစ္ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး လုပ္မည္ ဆိုသည္ကို က်မ မယံု။ ဒီတခါေတာ့ က်မ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေတာ့၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေရွာင္က်ဥ္ခဲ႔သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မ အသက္၂၇ ႏွစ္။
၂၀၁၀၊ မတ္လ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕
အိပ္ရာ ေစာေစာထ၊ သတင္းနားေထာင္ျပီး ျပန္အိပ္တတ္သည့္ က်မကို က်မ အယ္ဒီတာက ဖုန္းေခၚသည္။ “ႏိုင္ငံတကာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ အတြက္ သတင္း တပုဒ္ လုပ္ေပးပါ” ဟု ဆိုလာသည္။
ဒါႏွင့္ က်မ သတင္းရွာသည္။ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႔မ်ားကို ေမးသည္။ “စစ္အစိုးရက အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးကို ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္၊ စီးပြားေရး နယ္ပယ္နဲ႔ လူမႈေရး နယ္ပယ္ေတြမွာပါ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ ခ်ိဳးေဖာက္ေနတယ္” ဟု ျပည္ပ အေျခစိုက္ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႔က ဆိုသည္။
ျပည္တြင္း အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ကေတာ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရရွိသည္။ ေဒသတြင္း ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရမႈ အနည္းဆံုး ျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာအရ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္သည္ႏွင့္ အညီ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို မိခင္၊ ႏွမ အျဖစ္ ရႈျမင္ျပီး ေလးစားၾကသည္ဟု စကားလံုးလွလွမ်ားျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
စစ္အစိုးရ တင္လား။ က်မတို႔ အခြင့္အေရး၊ က်မတို႔ လံုၿခံဳမႈကို စစ္အစိုးရ တခုတည္းက ခ်ိဳးေဖာက္ေနသလား။ က်မ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး အားလံုးကို တေယာက္မက်န္ ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ လူထု စစ္တမ္း ေကာက္ယူ ခ်င္သည္။
က်မ တဦးတည္း သီးသန္႔ အျမင္ကို ေျပာရပါလွ်င္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ နိစၥဒူ၀ ေန႔စဥ္ ဘ၀မ်ား၌ပင္ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ မေတာ္တေရာ္ ေျပာဆိုခံရမႈ၊ လုပ္ငန္းခြင္၌ ခြဲျခား ဆက္ဆံ ခံရမႈမ်ား ျမန္မာ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၌ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးတို႔ ဘ၀လံုၿခံဳေရး၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုၿခံဳေရး အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တရပ္၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ဆိုသည္ကိုလည္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္အေနျဖင့္ ေမးခြန္း ထုတ္ေနမိသည္။
ထိုေမးခြန္း ကိုေတာ့ မည္သူ ေျဖမည္မသိ။
| < Prev | Next > |
|---|
